چرا در اروپا مانند آمریکا یا آسیا آسمانخراش نمی سازند؟

بیشتر آسمانخراش های اروپا در ۵ شهر متمرکز شده اند. اما مجموع آسمانخراش های همه این شهر ها هم کمتر از ساختمان های سر به فلک کشیده‌ی نیویورک هستند. برای اینکه یک ساختمان به عنوان یک آسمانخراش مدرن در نظر گرفته شود، باید حدود ۱۵۰ متر ارتفاع داشته باشد، یعنی باید حداقل ۴۰ تا ۵۰ طبقه داشته باشد.

اگر قبل از دهه ۱۸۷۰ به آمریکا سفر کرده بودید، تنها یک آسمانخراش پیدا می کردید. ساختمان بیمه در شیکاگو، اولین ساختمان بلند جهان با ۱۰ طبقه بود.

آمریکای شمالی به دلیل پرجمعیت شدن شهرها شروع به ساخت ساختمان های بلند و بیشتر کرد، چراکه هر قطعه زمین خیلی با ارزش بود. خط افق نیویورک به قدری مشهور است که حتی اگر تا به حال به این شهر نرفته باشید، احتمالا آن را خواهید شناخت.

برای پاریس هم همین طور است. اما آیا می توانید تصور کنید که برج ایفل توسط آسمانخراش ها احاطه شود؟ اگر این اتفاق بیافتد افق معروف پاریس با دورنمایی از برج ایفل، از بین می رود.

اما منطقه لا دِفانس (La Défense)، جایی است که آسمانخراش های پاریس در آن ساخته شده اند. به این ترتیب، این آسمانخراش ها با مناظر رمانتیک و توریستی شهر تداخلی ندارند.

در لندن، اوضاع به شکل دیگری مدیریت می شود، درنتیجه برخی از آسمانخراش ها در این شهر، شکل های غیرمعمولی دارند. یکی از این بناها آسمانخراش گرکین (Gherkin) به معنی خیار ترشی است. آسمانخراش جالب توجه دیگر، شارد (Shard) نام دارد که معنای یک قطعه سرامیک، فلز، شیشه یا سنگ شکسته که معمولاً دارای لبه های تیز است. یک مورد دیگر هم هست، ساختمان لیدن‌هال با نام مستعار چیزگریتر (Cheesegrater) به معنی پنیر رنده شده است.

دلیل ظاهر این آسمانخراش ها به این شکل، که الهام بخش نام های مستعارشان شده است، کلیسای جامع سنت پل است. هدف طراحی این آسمانخراش ها این بود که نمای قابل رویت این کلیسای تاریخی را پنهان نکنند. بنابراین، برای خراب نکردن خط افق لندن، اجازه ندارید ساختمان هایی بسازید که این آثار تاریخی را مسدود کند.

زمانی که آمریکا شروع به ساخت اولین آسمانخراش های خود کرد، بیشتر شهرهای اروپایی وجود داشتند. به همین دلیل فضای زیادی برای احداث ساختمان های غول پیکر وجود نداشت. بسیاری از شهرهای دیگر اروپا مانند لیسبون نمی خواهند آسمانخراش ها میراث فرهنگی آن ها را خراب کنند. آلمان را در نظر بگیرید. بیشتر آسمانخراش های آلمان در فرانکفورت قرار دارند.

در شهرهای دیگر، آنها ترجیح می دهند ساختمان هایی را که در حال حاضر پابرجا هستند، حفظ کرده و بازسازی کنند. اگرچه حتی اگر برلین می خواست آسمانخراشی را در خود جای دهد، به هیچ وجه قادر به انجام این کار نبود. خاک این منطقه اجازه این کار را نمی داد. ساخت یک پی برای یک ساختمان بسیار بلند در برلین هزینه زیادی می برد، چراکه خاک آنجا خیلی شنی و نرم است.

اما اگر تمام میراث فرهنگی را نادیده بگیرید و باز هم تصمیم بگیرید یک شهر اروپایی مانند پراگ را با آسمانخراش ها پر کنید چه می شود؟ اول، شما باید بسیاری از بناهایی که در حال حاضر وجود دارند را خراب کنید. همین کار باعث می شود که جمعیت خشمگینی از مردم شکایت کنند که شهری که می شناسند و دوست دارند از بین رفته است.

در اغلب موارد، مقامات شهر نمی خواهند که ساختمان های جدید، ظاهر تاریخی شهر آنها را تغییر دهند. حتی ممکن است برخی از شهرهای بزرگ اروپا از الگوی فرانسه پیروی کنند و منطقه ای جداگانه را  فقط برای آسمانخراش ها انتخاب کنند.

چرا باد آسمانخراش ها را خراب نمی کند؟

ساختار آسمانخراش ها، از پایه تا بالاترین نقطه ساختمان، به این سوال پاسخ می دهد. برج خلیفه را در نظر بگیرید. خاکی که این برج در آن ساخته شده ایده آل نیست.

بنابراین، در زیر پی بتنی ۱۱۰,۰۰۰ تنی این سازه عظیم، ۱۹۲ شمع وجود دارد که تا عمق بیش از ۵۰ متر، در زمین فرو رفته اند. به لطف اصطکاک بین بتن و خاک، این شمع ها اصلا حرکت نمی کنند و یک پی محکم ایجاد می کنند.

اما بیشتر آسمانخراش ها همچنان روی سنگ بستر ساخته می شوند و اغلب اسکلت آن ها از فولاد ساخته شده است. اگر به یک آسمانخراش بدون ساختار خارجی آن نگاه کنید، تنها چیزی که می بینید تیرهای فولادی است.

هرچه ساختمان بلندتر باشد، باد بیشتر بر آن تاثیر می گذارد. تجهیز برج ها در برابر باد، یکی از بزرگ ترین چالش هایی است که سازندگان باید با آن دست و پنجه نرم کنند. بیشتر آسمانخراش ها ساختاری شبیه آونگ درون خود دارند که مقداری از نیروی باد را جذب می کند.

ساختاری آونگ مانند که به آن میراگر جرمی تنظیم شونده می گویند. این مکانیزم به عنوان یک ضد وزن عمل می کند. وقتی باد به شدن بر یک آسمانخراش برخورد می کند، این میراگر جرمی تنظیم شونده است که به جای ساختمان حرکت می کند.

برخی از ساختمان های بلند به این آونگ نیازی ندارند، برای مثال شارد با کمک شکل نواری خود باد را از خود عبور می دهد و برج شانگهای از چرخش ۱۲۰ درجه ای خود برای این کار استفاده می کند. هر دو آسمانخراش ساختارهای فوق العاده هوشمندی دارند. به همین دلیل وقتی باد به آن ها می خورد، زیاد تکان نمی خورند. شارد به هیچ وجه یک میراگر جرمی تنظیم شونده ندارد و میراگر جرمی تنظیم شونده برج شانگهای نیز تنها به عنوان یک جاذبه توریستی عمل می کند.

قبل از اینکه طراحی یک ساختمان نهایی شود، معمولا تحت آزمایش تونل باد قرار می گیرد.

پدیده ای وجود دارد که باعث شکل گیری باد شدیدی در نزدیکی آسمانخراش ها می شود. در حقیقت وقتی باد شدیدی به یک ساختمان بلند برخورد می کند، به سمت بالا، اطراف ساختمان و به سمت پایین و کشیده می شود. به همین دلیل است که اگر در یک روز طوفانی از کنار یک ساختمان بسیار بلند عبور می کنید، ممکن است در حرکت از میان بادی شدید دچار مشکل شوید. اگر چندین آسمانخراش چهارگوش در کنار یکدیگر ساخته شوند، باد را به خیابان ها هدایت می کنند. این امر می تواند طوفان های کوچکی ایجاد کند.

مطالعه ای، ۱۰۰ ساختمان بلند را بررسی کرد که در شرف تخریب توسط صاحبانشان بودند. مشخص شد که بیشتر آن ها میانگین طول عمرشان تنها ۴۲ سال بوده است. اما برخی از آسمانخراش ها می توانند مدت زمان بیشتری دوام بیاورند. برای مثال ساختمان تمپل کورت در نیویورک تا به امروز پابرجاست. اگرچه این ساختمان با ارتفاع ۱۵۰ متر،  کمی کوتاه تر از بقیه سازه های این شهر است. اما در طول عمر خود بیش از ۱۰۰ بهار را دیده است.

اولین چیزی که به محض شنیدن تخریب یک برج به ذهنتان می رسد، گرد و غبار، آوار و صدای کر کننده است. اما همه چیز انقدر وحشتناک نیست، در حقیقت، آسمانخراش ها را ذره ذره، تخریب می کنند. این فرآیند از بالا شروع می شود و تا پایین ادامه می یابد و سازه های عظیم به آرامی جلوی چشمان شما ناپدید می شودند.