قبیله آفریقایی با پاهای شترمرغی: چرا مردم «وادوما» فقط دو انگشت پا دارند؟

قبیله دوما (Doma) یا وادوما (VaDoma) که به نام‌های Dema یا Wadoma نیز شناخته می‌شود، تنها جامعه شکارچی-گردآورنده سنتی بومی زیمبابوه هستند. اعضای این قبیله یک ویژگی متمایز دارند که آنها را از سایر گروه ها متمایز می‌کند: آمار بالای ابتلا به اکتروداکتیلی (Ectrodactyly) یا دست خرچنگی؛ یک بیماری ژنتیکی نادر که بر رشد انگشتان دست و پا تأثیر می‌گذارد. بیایید ببینیم که چرا این قبیله نام مستعار «مردم پا-شترمرغی» را به خود اختصاص داده است و اعضای آن چگونه زندگی خود را در انزوا می‌گذرانند.

قبیله فولانی؛ قومی آفریقایی که خود را زیباترین مردمان دنیا می دانند

در اساطیر دوما، اعتقاد بر این است که اجداد آنها از درخت بائوباب ظهور کرده‌اند و سپس به شکار و جمع‌آوری میوه‌های سرزمینشان پرداختند. امروزه آنها همچنان در کوهستان زندگی کوچ نشینی دارند و اوقات خود را با ماهیگیری، شکار، جمع آوری میوه ها و ریشه های وحشی گیاهان پر می‌کنند. در بین مردم نواحی اطراف این شایعه وجود دارد که وادوماها قادر به ناپدیدشدن در جنگل و جادوگری هستند. زبان رسمی دوما، دِما نام دارد و این قبیله منزوی تنها جامعه غیرکشاورزی در زیمبابوه است.

پیش از استعمار آفریقا توسط قدرت‌های اروپایی، دوما در برابر اتحاد با پادشاهی موتاپا مقاومت کرد که به دسترسی اندک آنها به زمین‌های حاصلخیز منجر شد. اصلاحات ارضی پس از استقلال زیمباوه، با وجود فشارهای دولت موگابه، در این وضعیت تغییری ایجاد نکرد و ادامه سلب مالکیت دوماها آنها را به تنها جامعه غیرکشاورزی زیمباوه تبدیل کرد.

قبیله ای بومی در اندونزی که مردمانش چشمانی به رنگ آبی تیله ای دارند

بخش قابل توجهی از مردم وادوما با اکتروداکتیلی زندگی می‌کنند که به عنوان سندرم دست خرچنگی یا دست شکافدار نیز شناخته می‌شود. در این بیماری ژنتیکی نادر، سه انگشت میانی وجود ندارد و دو انگشت خارجی به داخل برگشته‌اند. این اختلال به دلیل یک جهش در کروموزوم ۷ است و به شیوه اتوزومال غالب به ارث می‌رسد، به این معنی که اگر یکی از والدین آن را داشته باشد، به احتمال ۵۰ درصد فرزندان نیز به آن مبتلا خواهند شد. این ویژگی باعث شده که دوماها به «مردم شترمرغ-پا» یا «دو-انگشت» معروف شوند.

مردم دوما به دلیل قانون قبیله ای خود از ازدواج با افراد خارج از گروه خود منع شده‌اند و در نتیجه وضعیت جسمانی آنها در گروهشان باقی مانده است. با این حال، آنها به پای دو انگشتی خود به عنوان یک معلولیت نگاه نمی‌کنند. آنها به خوبی در جامعه خود ادغام شده‌اند و می‌توانند وظایف مختلف را به راحتی انجام دهند. حتی برخی معتقدند که نادر بودن شرایط آنها، در بالا رفتن از درختان به آنها مزیتی بخشیده است.