محققان مدعی اند بعد از مطالعه بر روی افراد از مرگ بازگشته به «ابعاد تازه ای از واقعیت مرگ» دست یافته اند.
هفته ی گذشته پژوهشی که در نوع خود اولین محسوب می شود منتشر شد که می گوید تعداد قابل توجهی از افراد تا یک ساعت بعد از آنکه قلب شان از حرکت می ایستد، هوشیار باقی می مانند. ۴۰ درصد از بیمارانی که بر اثر حمله ی قلبی تا پای مرگ پیش رفته بودند، تا یک ساعت بعد از ایست قلبی کماکان هوشیار بودند.
بیماران شرکت کننده در این پژوهش به محققان گفته بودند در فاصله ای که برای احیای آن ها تلاش شده بود، عزیزان درگذشته ی خود را دیده و در بالای بدن خود شناور مانده بودند.
برخی از آن ها نورهای درخشان و پیکرهایی فرازمینی دیده بودند و برخی تجربه های ترسناکی مانند احاطه شدن با موجوداتی شیطانی داشتند.
دکتر سم پرنیا، محقق ارشد دانشگاه نیویورک و پزشک مراقبت های ویژه می گوید:«گرچه پزشکان تا مدت ها تصور می کردند که مغز حدود ۱۰ دقیقه بعد از آنکه قلب از اکسیژن رسانی به آن باز بماند، دچار صدمه ی دائمی می شود، اما پژوهش ما نشان داد که مغز می تواند حین انجام سیپیآر علائمی از بهبودی نشان دهد.»
توهمات و رویاها
بیمار شماره ۱: من اسم خودم را بارها و بارها شنیدم. دورم را تماماً چیزهایی مثل موجودات شیطانی و هیولاها گرفته بودند. انگار سعی داشتند اعضای بدنم را از هم پاره کنند. در گوشه ی بالا سمت راست جایی که بودم می توانستم یک نفر را ببینم. هیچ صورتی نداشت، ولی بدنش مردانه بود. اسمم را فریاد زد و قبل از اینکه خیلی دیر شود، دستم را قاپید. من دستم را دراز کردم و احساس کردم کسی مرا به طرف خودش می کشد. صدایی شنیدم که می پرسید: «نفس می کشد؟ نفس می کشد؟»
بیمار شماره ۲: یادم است که در یک زمین وسیع بودم که چادرهای خاکستری رنگی در همه جای آن پراکنده بود. پیکرهای بدون صورتی هم بود. یادم است که داشتم از یک تنگه عبور کردم. طرف دیگر تنگه مردانی با رداهای سفید رنگ بودند که با کلاه آن ها صورت خود را پوشانده بودند. آخرین چیزی که یادم می آید این است که همه ی آن ها به طرف من اشاره کردند. بعد از آن، تمام آن دنیا تیره و تار شد.
مشاهده ی نور
بیمار شماره ۳: یادم است که یک نور بود… نزدیک من قرار داشت. این نور مثل برج بزرگی از قدرت جلویم قرار داشت اما تنها گرما و عشق ساطع می کرد. تمام زندگی ام را در چشم برهم زدنی دیدم و احساس افتخار، عشق، شادی و غم کردم، همه ی این احساسات به درونم جاری می شد. همه ی تصاویر از خودم بود اما از زاویه ای از کنارم یا از دور… من عواقب زندگی ام را دیدم، هزاران انسانی که با آن ها تعامل داشتم و احساسی که آن ها نسبت به من داشتند را حس کردم، زندگی شان و تأثیری که بر آن ها گذاشته بودم را دیدم. بعدش عواقب زندگی ام و تأثیر اعمالم را دیدم.
بیمار شماره ۴: من مستقیم به جایی از جنس نور رفتم. آرام و فوراً اتفاق افتاد… جایی که بودم به نظرم شبیه به بیرون یک راه ورودی بود… آنجا هیچ چیزی جز عشق، خوبی، حقیقت و همه ی چیزهای مرتبط با عشق نبود. هیچ جایی برای ترس یا چیزهای شیطانی یا هر چیزی جز این عشق وجود نداشت. از همه ی بهترین امیدها یا تجربه هایم فوق العاده تر بود. فراتر از کامل، به آن شکلی به عنوان انسان می شناسیم بود. هیچ کلمه ای برای توصیفش نیست. خیلی خوشحال بودم که آنجا هستم.
جدا شدن از خود
بیمار شماره ۵: من دیگر در بدن خودم نبودم. بدون وزن یا جسم شناور شده بودم. من بالای بدنم بودم و درست زیر سقف اتاق مراقبت های ویژه بودم. صحنه ای که داشت در زیرم رخ می داد را می دیدم…. من که دیگر آن جسمی نبودم که تا یک لحظه قبل به من تعلق داشت، خودم را در موقعیتی متعالی تر یافتم. جایی بود که هیچ ارتباطی با هیچ گونه تجربه ی مادی نداشت.
بیمار شماره ۶: از من سؤال شد که آیا می خواهم به خانه بروم (منظور آنجا بود) یا می خواهم برگردم اینجا. گفتم که من دو پسر دارم که به من نیاز دارند و باید برگردم. یک دفعه دوباره در بدنم قرار گرفتم و دردی که مفصل هایم می پیچید را احساس کردم. یادم نیست که آن زمان دور و برم داشت چه اتفاقی می افتاد، فقط یادم است که داشتم درد می کشیدم.
مراقبت های پزشکی
بیمار شماره ۷: وقتی سعی کردند که مرا احیا کنند و قلبم دوباره شروع به زدن کرد، می توانستم احساس کنم که داشتند از دستگاه شوک استفاده می کردند تا قلبم را دوباره به کار بیاندازند. می توانستم بالا و پایین شدن بدنم را حس کنم.
بیمار شماره ۸: من احساس می کردم که انگار کسی داشت به قفسه سینه ام ضربه می زد. سعی می کردم او را از خودم دور کنم ولی دست هایم بسته بودند.
تجدید دیدار با عزیزان درگذشته
بیمار شماره ۹: یادم است که پدرم را دیدم.
بیمار شماره ۱۰: فکر کردم که صدای مادربزرگم که از دنیا رفته را شنیدم که می گفت: «تو باید برگردی.»
بدون نظر