آخرین یافته‌های باستان شناسان حاکی از آن است که گونونگ پادانگ(Gunung Padang) هرم غول پیکر زیرزمینی که در زیر دامنه تپه‌ای در اندونزی پنهان شده، بسیار قدیمی تر از استون هنج یا اهرام جیزه مصراست و می‌تواند با قدیمی‌ترین سازه های بزرگ سنگی که تا به حال به دست بشر ساخته شده رقابت کند.
باستان شناسان دریافته‌اند که هرم اندونزی، یک «خَرسنگ» در عمق نزدیک به ۳۰ متری که در تپه‌ای از سنگ‌های گدازه‌ای غوطه‌ور شده است، می‌تواند عنوان قدیمی ترین هرم جهان را به خود اختصاص دهد.
گونونگ پادانگ که اولین بار در سال ۱۸۹۰ توسط کاوشگران هلندی کشف شد، ممکن است قدیمی ترین سازه دست‌ساز در این ابعاد باشد؛ لااقل بر اساس آخرین تاریخ‌گذاری رادیوکربن این مکان باستانی.
آزمایش‌ها نشان می‌دهند که ساخت اولیه این هرم با صدها پله که بر آن تراشیده شده، به بیش از ۱۶ هزار سال پیش و طی آخرین عصر یخبندان بازمی‌گردد. و این به این معنی است که گونونگ پادانگ احتمالا بیش از ۱۰ هزار سال نه تنها از تمام بناهای تاریخی و اهرام بزرگ جیزه در مصر، بلکه از استون هنج افسانه ای انگلستان نیز قدیمی‌تر است.
محققان دریافتند که اولین و عمیق ترین لایه هرم اندونزی از ثروت طبیعی این مکان یعنی جریان‌های گدازه‌ای سردشده شکل گرفته است.
این امکان وجود دارد که گونونوگ پادانگ حتی از گوبِکلی تپه که در ترکیه کشف شده و عنوان «قدیمی ترین خرسنگ های جهان» را با خود به یدک می‌کشید هم هزاران سال قدیمی تر باشد.
دانشمندان معتقدند که این سازه اطلاعات متعارف درباره «ابتدایی بودن» جوامع شکارچی-گردآورنده را متحول خواهد ساخت و «قابلیت‌های مهندسی تمدن های باستان» را آشکار خواهد کرد.
محققان بیش از یک قرن را صرف این بحث کرده‌اند که آیا سازه زیرزمینی معروف به گونونگ پادانگ (که در گویش محلی به معنی «کوه روشنگری» است) حقیقتا یک هرم ساخته دست بشر است و نه فقط یک سازه طبیعی که با پدیده‌های زمین شناسی شکل گرفته است.
بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵، دنی هیلمن ناتاویدجاجا، زمین شناس آژانس ملی تحقیقات و نوآوری اندونزی با گردآوری گروهی از باستان شناسان، ژئوفیزیکدانان و زمین شناسان سعی کرد تا به معنای واقعی کلمه به انتهای این معمای باستانی برسد.
آنها با استفاده از رادارهای نفوذکننده به زمین برای گرفتن تصاویر زیر سطحی، حفاری هسته و تکنیک های حفاری خندق توانستند در اولین لایه های گونونگ پادانگ که بیش از ۳۰ متر زیر سطح آن بود کاوش کنند.
باستان شناسان پس از سال‌ها تجزیه و تحلیل داده‌ها به این نتیجه رسیدند که گونونگ پادانگ نه یک تپه طبیعی بلکه یک سازه هرم-مانند است. در هسته هرم این تیم چیزی را یافت که آن را «سازه عظیم گدازه ای ساخته‌شده از سنگ آندزیت» توصیف کرد که با دقت زیاد حجاری شده است.
به گفته آنها، داخلی ترین اتاق که آن را «واحد ۴» نامیده‌اند احتمالا به عنوان یک تپه گدازه‌ای طبیعی سرچشمه گرفته و سپس تراشیده شده و در طول آخرین دوره یخبندان، زمانی بین ۱۶ هزار تا ۲۷ هزار سال پیش، پوسته بیرونی آن شکل گرفته است.
ناتاویدجاجا و تیمش برای اندازه گیری سن حیات ایزوتوپ واحد ۴، نمونه‌هایی از خاک را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که گونونگ پادانگ در طول هزاره‌ها و طی مراحلی پیچیده ساخته شده است.
بر اساس مطالعه جدید این تیم، پس از ساخته شدن واحد ۴ در عصر یخبندان، گونونگ پادانگ به مدت هزاران سال از سوی اولین سازندگان خود رها شد.
در حدود ۷۹۰۰ -۶۱۰۰ قبل از میلاد، فاز بعدی یعنی واحد ۳، عمدا با خاک فراوان دفن شد.
لایه بعدی ستون ها، پله ها و تراس های سنگی، واحد یک، بین سال‌های ۶۰۰۰ تا ۵۵۰۰ قبل از میلاد ساخته شد که از برخی از اهرام مصر جدیدتر است و بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۱۱۹۹ قبل از میلاد به پایان رسید.
به گفته ناتاویدجاجا و همکارانش، سازندگان واحد ۳ و ۲ گونونگ پادانگ باید دارای قابلیت‌های سنگ‌تراشی قابل توجهی باشند که با فرهنگ سنتی شکارچی-گردآورنده همخوانی ندارد.
حفاری های بیشتری لازم است تا بفهمیم این افراد ماقبل تاریخ چه کسانی بودند و چرا چنین بناهایی ساخته‌اند.
بدون نظر