هنگام تماشای فیلم ها و سریال ها از دیدن درون قصرها، گشتن در میان سالن های رقص، راهروهای سری و اتاق های زیبای آن ها لذت زیادی می بریم. اما زندگی در قصرها و قلعه ها در واقعیت به آن رمانتیکی که ما تصور می کنیم نبوده است.
با چند حقیقت خواندنی درباره ی قصرها و قلعه ها همراه باشید.
۱- اول از همه باید این را بدانید که قصر و قلعه دو چیز کاملاً متفاوت اند. قلعه ها برای محافظت ساخته می شدند، به همین دلیل دیوارهای قطور، دروازه های سنگین، برج و بارو و خندق های دفاعی داشتند. قصرها اما جایی برای زندگی بودند، اتاق های متعددی برای رقص و صرف غذا و تالارهای سلطنتی داشتند که همگی به مجلل ترین شکل ممکن تزئین می شدند.
۲- به همین دلیل قلطعه ها جای راحتی برای زندگی نبودند. آن ها بناهایی عظیم، سرد، بادگیر و بیشتر اوقات تاریک بودند. در قلعه ها نور از پنجره های کوچکی وارد می شد که اغلب بدون شیشه بودند، چون آن زمان هر کسی استطاعات استفاده از شیشه را نداشت.
۳- قصرها و قلعه ها با شومینه گرم می شدند. برای جلوگیری از هدررفت گرما، دیوارها را با پرده های نقش و نگاردار می پوشاندند. و از تخت های سایبان دار برای گرم نگه داشتن خود در زمان خواب استفاده می کردند.
۴- طرح های پرده های نقش و نگاردار عمدتاً موضوعات تاریخی و مذهبی بود. یکی از مزایای این نوع از تزئینات دیواری این بود که به راحتی قابل حمل بودند. در صورت لزوم می شد پرده های نقش و نگاردار را به اتاق دیگری انتقال داد. صاحبان قصرها و قلعه ها بسیاری از اوقات این پرده ها را هنگام سفر به همراه خود می بردند.
۵- زندگی در قصرها و قلعه ها بسیار پرجوش و خروش بود. قلعه ها اقامتگاه دائمی اشراف زاده ها نبودند. ثروتمندها استطاعت عوض کردن خانه و نقل مکان با همه ی اسباب و اثاثیه و خدمتکاران خود را داشتند. به همین دلیل، جمعیت ساکنان بین ۳۰ تا ۱۵۰ نفر متغیر بود و اعضای خانواده، عروس ها و دامادها، پرستاران بچه و دیگر خدمتکاران را شامل می شد.
۶- از آنجایی که تمام کار ِ خانه به صورت دستی انجام می شد، خدمتکاران زیادی در قصرها و قلعه ها وجود داشت، بخصوص اگر ارباب شان در همانجا ساکن بود. مثلاً یک زن اشراف زاده ی انگلیسی قرن سیزدهمی به نام کنتس ژان دوویلنس که پس از مرگ شوهرش، وارث قلعه ی قرون وسطایی نسبتاً کوچک گودریچ در انگلیس شد، در آنجا نزدیک به ۱۰۰ خدمتکار داشت.
۷- با توجه به جمعیت زیاد ساکنین قلعه ی گودریچ، آشپزها باید سخت کار می کردند. آشپزهای قلعه ی گودریچ مجبور بودند ۲ بار در روز این جمعیت را غذا دهند. به علاوه، منوی غذا شامل غذاهای پیچیده ای می شد که حالا دیگر خورده نمی شوند. در آشپزخانه ی این قلعه، پرندگانی مانند قو، طاووس، چکاوک و حواصیل طبخ می شد.
۸- هنری هشتم، پادشاه انگلیس حساسیت زیادی به کثیفی، گرد و خاک و بوی بد داشت. او حتی فرمانی صادر کرد که کار کردن بدون لباس یا با لباس کثیف و همینطور خوابیدن روی زمین در نزدیکی اجاق آشپزخانه را برای آشپزها ممنوع می کرد.
۹- آن زمان هنری هشتم را فردی وسواسی می دانستند. پس از نقل مکان او و دربارش به اقامتگاهی دیگر، نظافت و تهویه ی قلعه ی جدید او آغاز شد، از جمله از میان بردن فضولاتی که در اتاق های زیر زمینی قلعه باقی مانده بود.
۱۰- قصرها و قلعه ها موش هم داشتند. برای مثال، کاخ باکینگهام، اقامتگاه فرامانروای انگلیس، از زمان سلطنت ملکه ویکتوریا در قرن نوزدهم برای خلاصی از موش های خود در تلاش بوده است. حتی یک شغل مخصوص هم به وجود آمد که به «موش گیری» مشهور بود. برای کنترل این موجودات موذی، از روش های مختلفی مانند تله، سم و گربه استفاده می شد. البته موش گیرها در به دام انداختن موش ها چندان موفق نبودند.
۱۱- بوی درون قصرها چندان مطبوع نبود. اتاق ها مملوء از لباس های کثیف بودند و ساکنان قصر زود به زود حمام نمی رفتند، اگر اصلاً می رفتند. بعضی از درباریان به خود زحمت نمی دانند که دنبال ظرف های مخصوصی که آن زمان برای دستشویی کردن وجود داشت بگردند و هر جایی که بودند دستشویی می کردند. حتی در قصر لوور، اقامتگاه پادشاهی سابق فرانسه، هم همه جا پر از فضولات انسانی بود: روی پلکان های عظیم و پشت درها.
۱۲- اگر ساکنان قلعه تصمیم می گرفتند بدون آلوده کردن اطراف خود دستشویی کنند، این کار را یا درون ظرف های مخصوصی که خدمتکارها برایشان می آوردند، انجام می دادند، یا در اتاق مخصوص کوچکی که به یک حفره ی ساده برای هدایت فضولات به بیرون قلعه مجهز بود. آن ها از توالت های سیاری هم استفاده می کردند که به شکل یک صندلی با حفره ای در وسط بودند.
۱۳- هنری هشتم برای جلوگیری از ادرار کردن خدمتکارها در باغ، دستور داد علامت های ضربدر بزرگی را به رنگ قرمز در نقاط مشکل ساز ترسیم کنند. این کار اما باعث نشد خدمتکارها به استفاده از توالت روی آورند، بلکه برعکس، از نقاط مشخص شده به عنوان محلی برای دستشویی کردن استفاده می کردند.
۱۴- در بسیاری از قلعه ها و اقامتگاه های متعلق به طبقه ی بالای جامعه، ساکنان در حالت نشسته می خوابیدند، به این معنی که بالاتنه ی خود را روی تخت قرار نمی دادند، بلکه به دیوار یا فریم تخت تکیه می دادند. دلیل این کار آن ها دقیقاً روشن نیست اما یک نظریه هست که می گوید آن ها برای هضم بهتر غذا این کار را انجام می دادند.
بدون نظر