در دل یکی از مقاصد محبوب گردشگری، شهری وجود دارد که نظیر آن در هیچ جای دیگری نیست. ویتیِر در آلاسکا، با جمعیتی حدود ۲۶۳ نفر و برج مشهور بگیچ، یک ویژگی منحصربه‌فرد دارد که آن را از سایر شهرها متمایز می‌کند.
تمام ساکنان این شهر در یک ساختمان زندگی و کار می‌کنند؛ جالب‌تر اینکه تمام فعالیت‌ها و تعاملات روزمره‌شان نیز در همان ساختمان ۱۴ طبقه جریان دارد. این برج که در دوران جنگ سرد به‌عنوان پادگان ارتش ساخته شده بود، اکنون به یک مرکز خودکفا برای جامعه تبدیل شده و دارای واحد مسکونی، اداره پست، فروشگاه مواد غذایی، کلینیک پزشکی، کلیسا و حتی اداره پلیس است.
زندگی منحصربه‌فرد در ویتیِر، حس همبستگی میان ساکنان را تقویت کرده و نوعی سبک زندگی که ترکیبی از انزوا و ارتباط نزدیک با دیگران است را بوجود آورده؛ اما جذابیت ویتیر تنها به جامعه ویژه آن محدود نمی‌شود. تاریخ غنی و اهمیت استراتژیک این شهر به‌عنوان دروازه‌ای به طبیعت بکر آلاسکا نیز آن را متمایز ساخته است. داستان ویتیر با سرخ‌پوستان چوگاک آغاز می‌شود؛ مردمانی که از این منطقه به‌عنوان مسیری حیاتی برای دسترسی به خلیج ترن‌اِگِین بهره می‌بردند.
این گذرگاه طبیعی، آب‌های پرنس ویلیام ساوند را به قلب آلاسکا متصل می‌کرد و امکان تجارت و حمل‌ونقل را فراهم می‌ساخت. در میانه قرن بیستم، نقش ویتیر به‌طور چشمگیری تغییر کرد؛ در جریان جنگ جهانی دوم، ارتش ایالات متحده متوجه اهمیت استراتژیک این شهر شد.
شهر ویتیر که میان کوه‌ها قرار دارد و اغلب در مه و ابرها پنهان شده، در زمان جنگ به‌عنوان بندری تقریباً نامرئی و ایده‌آل برای عملیات‌های نظامی به حساب می‌آمد. ساخت راه‌آهن فدرال در سال ۱۹۴۳ اهمیت این شهر را بیشتر کرد و امکان انتقال سریع بار، نیرو و تجهیزات را فراهم ساخت. دو سازه نمادین تاریخ جنگ ویتیر را تعریف می‌کنند: ساختمان بک‌نِر که اکنون متروکه است و زمانی به «شهر زیر یک سقف» مشهور بود، و برج‌های بِگیچ که همچنان پابرجا هستند و در اصل برای اسکان پرسنل نظامی ساخته شده بودند.
برج‌های بِگیچ حتی دارای اداره پست نیز هستند و فروشگاه مواد غذایی مهم شهر کوزی کورنِر، نیز در همین برج قرار دارد. همچنین کافه دریایی سوئیفت‌واتر محلی برای پذیرایی از گردشگران است. تاب‌آوری این شهر در سال ۱۹۶۴ میلادی با زلزله جمعه نیک، قدرتمندترین زلزله تاریخ آمریکای شمالی، مورد آزمایش قرار گرفت، زمانی که سونامی‌های ناشی از آن خسارات زیادی به بار آوردند. با وجود این ویرانی‌ها، ویتیر بازسازی شد و از پایگاه نظامی به شهری غیرنظامی تبدیل گشت و در سال ۱۹۶۹ رسماً آن را به عنوان شهر نامگذاری کردند.
زندگی زیر یک سقف
برج‌های بِگیچ تنها یک ساختمان مسکونی نیستند، بلکه قلب شهر ویتیر محسوب می‌شوند. درون این برج خدمات ضروری همچون فروشگاه، مدرسه، اداره پست و حتی اداره پلیس شهر قرار دارند. با وجود جمع شدن همه این خدمات در یک جا، اما کاملاً کاربردی هستند، مخصوصاً با توجه به آب‌و‌هوای سخت نیمه‌شمالی ویتیر که بارش سنگین برف و بادهای شدید می‌تواند شهر را برای هفته‌ها محصور کند. با توجه به خطر بالای گرفتار شدن ساکنان در خانه‌ها یا سایر ساختمان‌ها، زندگی در یک ساختمان و دسترسی آسان به خدمات منطقی‌تر است.
ساکنان، زندگی در برج‌های بِگیچ را هم راحت و هم جامعه‌محور می‌دانند. فضاهای عمومی به ایجاد تعامل اجتماعی کمک می‌کنند و در این ساختمان رویدادهای مختلفی مانند جشن‌های مناسبتی برگزار می‌شود. نزدیکی واحدهای مسکونی باعث شکل‌گیری روابط صمیمی میان ساکنان شده و ویتیر را به شهری با حال‌و‌هوای یک خانواده بزرگ و متحد تبدیل کرده است.
منظره‌ای خیره‌کننده در دل آلاسکا
موقعیت جغرافیایی ویتیر در انتهای کانال پسج، چشم‌اندازی تماشایی از رشته‌کوه‌های چوگاچ و خلیج پرنس ویلیام را پیش روی شهر گذاشته؛ این شهر بخشی از جنگل ملی چوگاچ، دومین جنگل بزرگ ملی در ایالات متحده است و زیستگاه گونه‌های متنوعی از حیات وحش، از جمله سمورهای دریایی، فوک‌ها و نهنگ‌های گوژپشت به شمار می‌رود.
اقلیم اقیانوسی نیمه‌قطبی ویتیر با بارش فراوان باران شناخته می‌شود؛ به‌طور میانگین سالانه حدود ۵٬۱۰۰ میلی‌متر باران در آن می‌بارد و به یکی از مرطوب‌ترین مناطق آمریکا تبدیل شده است. زمستان‌ها سرد هستند اما تحت‌تأثیر دریا معتدل‌ترند و تابستان‌های خنک این منطقه برای فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی در طبیعت، قایق‌سواری و تماشای حیات‌وحش بسیار مناسب‌اند. ویتیر در منطقه‌ای زلزله‌خیز قرار دارد و زمین‌لرزه سال ۱۹۶۴ همچنان یکی از رویدادهای سرنوشت‌ساز در تاریخ آن محسوب می‌شود که چهره طبیعی و زیرساخت‌های شهر را دگرگون کرد.
دسترسی به ویتیر نیز خود ماجرایی جذاب است. تونل یادبود آنتون اندرسون با طول ۴ کیلومتر، تنها راه زمینی ارتباط شهر با سایر نقاط آلاسکاست. این تونل تک‌مسیره که به‌طور نوبتی میان خودروها و قطارها استفاده می‌شود، طولانی‌ترین تونل بزرگراهی در آمریکای شمالی است و در سال ۲۰۰۰ برای عبور وسایل نقلیه افتتاح شد. افتتاح آن دسترسی به ویتیر را متحول ساخت، گردشگری را رونق داد و این شهر را به نقطه‌ای مهم برای سفرهای دریایی در خلیج پرنس ویلیام تبدیل کرد.
بندر عمیق و بدون یخ ویتیر نقش حیاتی در اقتصاد آلاسکا دارد؛ این بندر از فعالیت‌های صیادی، حمل‌ونقل کالا و گردشگری پشتیبانی می‌کند و یکی از ایستگاه‌های اصلی بزرگراه دریایی آلاسکاست. امروزه گردشگری ستون اصلی اقتصاد ویتیر به‌شمار می‌آید. هر تابستان بیش از ۷۰۰ هزار گردشگر برای تماشای فلات‌های یخی، تنگه‌ها و حیات‌وحش خلیج پرنس ویلیام به این شهر سفر می‌کنند. آب‌های آرام کانال پسج ویتیر را به یکی از محبوب‌ترین مقاصد برای قایق‌سواری و تورهای یخچالی تبدیل کرده است.
با وجود آرامش فوق‌‌العاده شهر ویتیر، روح زندگی در آن جریان دارد؛ هم خانه‌ای دنج برای ساکنانش است و هم دروازه‌ای پرجنب‌وجوش برای ماجراجویانی که می‌خواهند چهره بکر طبیعت آلاسکا را از نزدیک ببینند.
ترکیب انزوای طبیعی و زندگی جمعی در ویتیر سبکی منحصربه‌فرد خلق کرده؛ از روزگار مسیر عبور بومیان تا تبدیل شدن به پایگاه استراتژیک نظامی و دروازه‌ای مدرن، داستان ویتیر روایتگر استقامت و همبستگی مردم آن است.
بدون نظر