بسیار شایع است که فضانوردان خصوصا گروهی که مدت طولانی تری در فضا به سر می برند، با کاهش بینایی یا از دست دادن موقتی دید مواجه شوند. رادیولوژیست ها، نهایتا به دلایل این نوع ناتوانی در بینایی پر بردند.
این عارضه که از آن به VIIP نیز یاد می شود، در میان دو سوم از فضانوردانی که مدتی را در ایستگاه های بین المللی به سر می برند، روی می دهد.
اخیرترین مطالعه انجام پذیرفته در دانشگاه میامی که نتایج آن دوشنبه هفته گذشته و در کنفرانس سالانه انجمن رادیولوژی شمال آمریکا آشکار گردید، نشان داد، آنچه در چشم اتفاق می افتد مرتبط با مایعی است که اطراف مغز و نخاع را تشکیل داده است.
البته تئوری های مختلفی در مورد این نوع از کاهش بینایی وجود دارد که یکی از آنها، به تغییراتی در مایع اطراف مغز بازمی گردد که می تواند تغییراتی را در حالت چشم به وجود آورد.
همچنین مطالعات انجام شده نشان داده که در میان فضانوردانی که مدت طولانی تری در ایستگاه های فضایی به سر می برند، تورم در اعصاب بینایی بیشتر به وجود می آید.
نکته جالب آن است که در میان فضانوردانی که مدت طولانی را در فضا می برند، میزان مایع مغزی که از آن به CSF یاد می شود، در مقایسه با فضانوردانی که مدت کوتاه تری در فضا به سر می برند، بیشتر می شود. این مایع همان مایعی است که اطراف مغز را فرا گرفته و از آن محافظت می کند.
در نهایت، محققان دریافتند که CSF نقش مستقیمی را در سفرهای فضایی و بر تغییرات بینایی دارد. علت اصلی این امر را هم تفاوت فشار میان زمین و فضا می دادند.
پروفسور «نوام آلپرین»، استاد رادیولوژی و مهندسی پزشکی دانشگاه میامی که رهبری این گروه پژوهشی را نیز بر عهده داشت، می گوید: “سیستم CSF بر روی زمین می تواند با تغییرات فشار تطبیق پیدا کند اما در فضا، همین سیستم به دلیل تغییرات فشار، تحریک و دچار نوعی سردرگمی می شود.”
چنین پژوهش هایی سال هاست که در جریان است و بر اساس مطالعات انجام شده در یافته اند که این عارضه برگشت پذیر است.
امیدهای فراوانی وجود دارد که در آینده بتوانند از این گونه تغییرات جلوگیری به عمل آوردند. چنین پیشگیری هایی خصوصا در سفرهای طولانی تر فضایی که ممکن است در آینده برای فضانوردان بوجود آید، بسیار مفید خواهد بود.
بدون نظر