آنچه دونالد ترامپ نمی داند؛ مروری بر تمامی سلاح های هسته ای مرگباری که آمریکا در اختیار دارد

در اوایل سال جاری میلادی، کاملا مشخص بود که دونالد ترامپ رئیس جمهور منتخب آمریکا، هیچ اطلاعاتی درباره «سه گانه هسته ای» ندارد. به خوبی می توان فهمید که او نمی داند درباره چه مسئله مهمی سخن می گوید.

«سه گانه هسته ای» از سه اصل اساسی شامل موشک های بالستیک قاره پیما، بمب افکن های راهبردی و موشک های بالستیکی که از زیر دریایی ها شلیک می شوند، تشکیل شده است. در نبرد های اتمی، هر یک از این نقشه ها بسته به موقعیت می توانند مورد استفاده قرار بگیرند.

دونالد ترامپ چند روز پیش در توییتی نظر خود را پیرامون سلاح های هسته ای بیان کرده است:

ایالات متحده باید تا زمانی که جهان درباره تسلیحات هسته ای سر عقل بیاید، به شدت توانایی های اتمی خود را تقویت نموده و آن ها را گسترش دهد.

همانطور که گفتیم، این گونه اظهار نظر ها نا آگاه بودن دونالد ترامپ درباره مسائل اتمی را نشان می دهد. حرف های رئیس جمهور آینده آمریکا، بعد از توافقی که ۴۰ سال پیش برای کاهش این نوع تسلیحات انجام گرفت، یک چرخش راهبردی بسیار اساسی به شمار می رود و همه را نگران کرده است.

در همین راستا و در ادامه ی مطلب قصد داریم مروری داشته باشیم بر سلاح های هسته ای که ایالات متحده آمریکا هم اکنون در اختیار دارد و با یکدیگر قابلیت های آنها را از نظر بگذرانیم.

کلاهک های اتمی

کشور آمریکا در حال حاضر ۴,۵۷۱ کلاهک اتمی در اختیار دارد که ۱,۳۶۷ عدد از آن ها راهبردی هستند. آن ها در حال حاضر بر روی موشک های مختلف نصب شده اند و می توانند یک شهر را به نابودی بکشانند. بر اساس گفته های مقامات این کشور، ایالات متحده در شرایط بحرانی و بسیار خاص، از آن ها استفاده خواهد نمود. در ادامه کلاهک های هسته ای آمریکا را مورد بررسی قرار می دهیم:

W76

این کشور در فاصله سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۷، ۳,۲۵۰ عدد از این نوع کلاهک هسته ای-گرمایشی را تولید کرده است. «W76» بخش اعظم کلاهک های ارتش آمریکا را تشکیل می دهد. با توجه به قدرت ۱۰۰ کیلو تنی معادل با ۹۱ هزار تن ماده تی ان تی، قدرت یک کلاهک به تنهایی ۵ برابر بمبی است که در شهر ناگازاکی ژاپن مورد استفاده قرار گرفت.

آمریکا اکنون حداقل ۲ هزار کلاهک W76 در اختیار دارد. این تعداد توسط جرج بوش برای نوسازی و ارتقای کلاهک ها تایید شده است. اگر همه آن ها همزمان مورد استفاده قرار بگیرند، قدرتی معادل با ۴۵۴ میلیون تن ماده تی ان تی خواهند داشت.

W88

در سال ۱۹۹۹، هارولد آگنو مدیر آزمایشگاه ملی لس آلماس، اظهار داشت که W88 پیشرفته ترین کلاهک اتمی ایالات متحده به شمار می رود. تنها یک عدد از آن ها (آمریکا ۴۰۰ عدد از آن ها را در اختیار دارد) قدرتی معادل با ۴۷۵ کیلو تن دارد و یک موشک می تواند ۱۲ عدد از آن ها را با خود حمل کند.

بنابراین شلیک تنها یک موشک قادر است انفجاری به قدرت ۵۷۰۰ کیلوتن ایجاد نماید و هر چیزی را از بین ببرد؛ ۳۱۶ برابر قدرت بیشتر در مقایسه با بمب هیروشیما.

W78

همانند دو نمونه قبلی، این کلاهک نیز برای استفاده در موشک های بالستیک ساخته شده است. از اواخر دهه ۷۰ میلادی تا کنون، ایالات متحده ۱۰۰ عدد از آن ها را تولید کرده است. تنها ۶۰۰ عدد از این سلاح های مخرب که ۳۳۵ کیلو تن قدرت دارند، باقی مانده و در حال حاضر نیز ۲۵۰ نمونه W78 بر روی موشک ها استقرار یافته است.

این کاهش ها نتیجه همان توافقی است که آمریکا و روسیه سال ها پیش بر سر کاهش سلاح های اتمی به آن دست یافته بودند. اما دونالد ترامپ نظر دیگری دارد و قصد دارد تعداد آن ها را افزایش دهد.

W87

این کلاهک که تنها یک بار بر روی موشک ها مستقر شده، می تواند انفجاری به قدرت ۳۰۰ کیلو تن ایجاد نماید.

B61

تسلیحاتی که تا به حال درباره آن ها صحبت کردیم، تنها می توانستند بر روی موشک های بالستیک مستقر گردند. اما «B61» قادر است توسط هر چیزی از جمله جنگنده «F-16» و یا بمب افکن رادار گریز «B-2» حمل شود. کلاهک مذکور، سلاحی همه کاره است که قدرت آن می تواند از ۰.۳ تا ۳۴۰ کیلو تن تغییر کند.

قدرت کم آن می تواند سد های دفاعی شهر ها را در هم بشکند و بیشترین توانایی آن نیز قادر است منطقه ای به وسعت منهتن را به نابودی بکشاند. آقای ترامپ باید به این نکته توجه کند که برای به روز رسانی هر عدد از آن ها، باید دو برابر وزنشان طلا خرج نماید. «B61» نخستین بار در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسعه یافت و بعد ها نیز ۳۱۵۵ عدد از آن ها ساخته شد. البته برخی از آن ها دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

آقای ترامپ باید این مسئله را بداند که به کار گیری همزمان تمام آن ها، انفجاری به قدرت ۱,۰۷۲,۷۰۰,۰۰۰ تی ان تی ایجاد خواهد نمود.

B83

این سلاح قوی ترین بمبی است که تا به حال بررسی کرده ایم. «B83» می تواند انفجاری به قدرت ۱.۲ مگا تن ایجاد کند و تنها تسلیحات هسته ای این کشور به شمار می رود که توانایی تخریب آن به واحد مگا تن می رسد.

اگر چنین بمبی را در واشنگتن بیاندازیم، شهر همراه با بخش زیادی از حومه های اطراف، به کلی با خاک یکسان خواهد شد. تنها عرض آتشی که در اثر این اتفاق ایجاد خواهد شد، به بیش از ۸۰۵ متر می رسد. تمام ساختمان های موجود در شعاع ۷۲۰۰ متری، به تلی از خاک تبدیل می شوند.

اگر در فاصله ۱۲ کیلومتری محل انفجار قرار داشته باشید، تمام بدن شما دچار سوختگی درجه ۳ خواهد شد و به طور حتم به قطع عضو احتیاج پیدا می کنید؛ البته اگر زنده بمانید. ایالات متحده تا کنون ۶۵۰ عدد از این بمب ها را ساخته است.

سیستم های رها سازی

تمام تسلیحاتی که تا کنون درباره آن ها صحبت نمودیم، برای عمل کردن به جنگ افزار های دیگری نیاز دارند. در این بخش آن ها را مورد بررسی قرار می دهیم.

موشک های بالستیک قاره پیمای زمینی

سامانه موشکی «LGM-30 Minuteman III» اصلی ترین سیستم بالستیک بین قاره ای کشور آمریکا به شمار می رود. حدود ۵۳۰ عدد از آن ها تحت ۳ پایگاه مخفی نیروی هوایی، بین وایومینگ، مونتانا و داکوتای شمالی گسترش یافته اند. آن ها می توانند ۹۶۵۹ کیلومتر مسافت را طی کنند و از زمان شلیک، دیگر قابل توقف نخواهند بود و هیچ سامانه ضد موشکی نیز نمی تواند در برابر آن ها موثر عمل کند.

خود کلاهک قادر است تا ارتفاع ۱۱۲۶ کیلومتری به فضا پرتاب شود؛ بیشتر از ارتفاع ایستگاه فضایی بین الملی.

موشک های بالستیکی که از زیر دریایی ها شلیک می شوند

این نوع موشک ها، جزء اصلی تجهیزات نظامی هر کشور هسته ای محسوب شده و سلاح هایی بسیار راهبردی به شمار می روند. اصلی ترین موشک کشور آمریکا، «Trident II» نام دارد. در هر یک از ۱۴ زیر دریایی هسته ای کلاس اوهایو، ۲۴ عدد از این موشک ها وجود دارد. در نظر داشته باشید بر اساس پیمان جدیدی که میان آمریکا و روسیه به امضا رسیده، تعداد کل آن ها به ۲۸۸ عدد کاهش خواهد یافت.

هر یک از موشک ها می توانند ۱۴ عدد کلاهک هسته ای «W88» و یا «W76» با خود حمل کنند و مسافتی معادل با ۶۴۳۷ کیلومتر را بپیمایند. همانند نمونه قبلی، هیچ سامانه ضد موشکی قادر نیست اثر سلاح مذکور را خنثی نماید. تنها راه این است که زیر دریایی حامل «Trident II» را قبل از شلیک آن نابود کنید.

میزان رادار گریز بودن زیر دریایی های هسته ای همچنان به صورت یک راز باقی مانده است، با این وجود می توان در این رابطه حدس و گمان هایی را مطرح نمود. در سال ۲۰۰۹ میلادی، دو عدد زیر دریایی هسته ای متعلق به کشور های انگلستان و فرانسه، در اعماق اقیانوس آتلانتیک با یکدیگر برخورد کردند. آن ها تا زمان رخ دادن این حادثه، از حضور یکدیگر خبر نداشتند. بنابراین می توان گفت که زیر دریایی ها غیر قابل شناسایی هستند.

بمب افکن ها

جنگنده های «F-16» «F-22» «F-15« و «F-35» و بمب افکن های «B-2» ،«B-52» و «B-1B» همگی توانایی انداختن سلاح های هسته ای را دارند. جنگنده «F/A-18» نیروی دریایی آمریکا نیز می تواند این کار را انجام دهد. نیروی هوایی این کشور، هزاران هواپیما در اختیار دارد که می تواند به وسیله آن ها تمام دنیا را با خاک یکسان کند. بسیاری از آن ها رادار گریز هستند و توانایی پشت سر گذاشتن پیچیده ترین سامانه های شناسایی را دارند.

حال سوال اینجاست که چرا آقای ترامپ با وجود در اختیار داشتن چنین جنگ افزارهایی، باز هم قصد دارد آن ها را توسعه دهد؟ شاید هنگامی که او در جریان این گونه مسائل قرار بگیرد، نظرش را تغییر دهد و دیگر به باز سازی و ارتقای تسلیحات اتمی فکر نکند.