ساکنین کره شمالی و روش های متفاوت آنها در استفاده از فناوری های روز

با وجود اختلافات سیاسی و فرهنگی فراوان در کشورهای مختلف، برخی نکات در سبک زندگی تمام مردم جهان مشترک است. اما تعداد انگشت شماری کشور وجود دارند که همه چیزشان با دیگر نقاط کره خاکی تفاوت دارد. به عنوان یکی از بارزترین نمونه ها، می توان به کره شمالی اشاره نمود.

کیم جونگ اون رهبر کره شمالی، محدودیت های زیادی را بر شهروندان این کشور اعمال می کنند. حکومت وی باعث شده که همه چیز ساکنان کره شمالی متفاوت باشد. این تفاوت را می توان در بخشی مانند فناوری و تکنولوژی نیز مشاهده نمود.

ما در این مقاله قصد داریم استفاده های متفاوت و جالب مردم کره شمالی از فناوری ها روز دنیا را به شما نشان دهیم. تصاویر و توضیحات زیر، شما را را رفتارها و کارهای عجیب آن ها آشنا خواهد کرد. مطلب را تا پایان دنبال کنید.

تقریبا هیچکس از اینترنت استفاده نمی کند

اینترنتی که ما با آن آشنا هستیم در کره شمالی نیز وجود دارد، اما دسترسی به آن بسیار محدود است و تنها افراد خارجی و نخبگان و برگزیدگان می توانند از آن استفاده کنند. بیشتر مردم به اینترنت داخلی کره شمالی (کوانگ میونگ) دسترسی دارند که کاملا از دیگر بخش های جهان جدا شده است.

سایت ها بیشتر به موسسات و شرکت ها تعلق دارند، اما می توان از اینترنت برای اهداف تجاری نیز بهره گرفت. نخستین فروشگاه اینترنتی این کشور به نام «اوکریو» دو سال پیش راه اندازی شد.

کره شمالی فیسبوک را ممنوع کرده اما یک پلتفرم مانند آن ساخته است

شما نمی توانید از طریق اینترنت به شبکه اجتماعی فیسبوک دسترسی داشته باشید؛ با این حال دولت مرکزی از ایده اصلی آن استقبال کرده است. آن ها توسط «دوگ مادوری» نسخه ای مشابه با فیسبوک طراحی کردند، اما این شبکه توسط یک جوان هک شد. کُپی اهالی کره شمالی کاملا کاربردی بود و می توانست کاربران را به یکدیگر متصل کند. مشخص نیست که این پلتفرم بعد از هک نیز توانسته به جذب کاربران ادامه دهد یا خیر.

در کره شمالی از هر ۱۰ نفر تنها ۱ نفر تلفن هوشمند دارد

کره شمالی واردات خطوط تلفن، کامپیوتر و پهنای باند را محدود کرده است. بر اساس گفته های یکی از اپراتورها، ۳ میلیون مشترک تلفن هوشمند در این کشور وجود دارد و تنها چند صد هزار نفر دارای کامپیوتر شخصی هستند.

مردم این کشور نمی توانند تماس های بین المللی برقرار کنند

«کاریولینک» اصلی ترین اپراتور کره شمالی، امکان ایجاد ارتباط بین المللی برای کاربرانش را فراهم نمی کند. با این حال، شهروندانی که در نزدیکی مرز چین زندگی می کنند، از سیم کارت ها و موبایل های وارداتی برای ارتباط با بستگانشان که از کشور فرار کرده اند، استفاده می نمایند. در اختیار داشتن این تلفن ها کار خطرناکی به شمار می رود، زیرا حکومت دارندگان این دستگاه را دستگیر می کند.

کامپیوترهای شخصی تنها برای افراد ثروتمند هستند

معمولا افراد پولدار، دانش جویان دانشگاه پیونگ یانگ و نخبه ها به کامپیوترهای شخصی دسترسی دارند. در کافی نت ها و مدارس نیز می توان از آن ها استفاده کرد، اما همه چیز تحت کنترل قرار دارد.

دسترسی به کامپیوتر به حدی محدود است که فلش ها به عنوان ابزار مد شناخته می شوند

به علت نایاب بودن کامپیوتر در سطح شهر پیونگ یانگ، جوانان از فلش ها به عنوان لوازم زینتی در مد استفاده می کنند.

کامپیوتر ها از سیستم عاملی مشابه با لینوکس بهره می گیرند

«ستاره سرخ» نام سیستم عاملی است که توسط کشور کره شمالی توسعه داده شده و بر اساس گفته های فلوریَن گرانوو و نیکلاس شیز محققان امنیتی، ابزارهایی برای نوشتن، تقویم و سیستم ساخت آهنگ بر روی آن وجود دارد. به خاطر وجود قاچاق فلش از چین برای انتقال غیر قانونی اخبار و محتوای چند رسانه ای، این سیستم عامل فایل ها را واترمارک کرده و آن ها را قابل ردگیری می سازد.

شباهت زیاد ان سیستم عامل به «OS X» اپل

این پلتفرم بسیار شبیه به نمونه های غربی خود همانند OS X اپل به نظر می رسد.

تبلت های چینی ارزان تنها برای نخبگان در دسترس هستند

تبلت های ارزان قیمت «Woolim» بدون وای فای و بلوتوث هستند و نسخه ای ناشناخته از اندروید را اجرا می کنند. علی رغم چینی بودن و قیمت ۲۵۰ دلاری این تبلت ها، بیشتر مردم کره شمالی به آن ها دسترسی ندارند.

برخی مردم در خانه هایشان تلویزیون دارند اما نمی توانند خیلی از آن استفاده نمایند

داشتن تلویزیون در کره شمالی مسئله غیر معمولی به شما نمی رود، زیرا دولت مرکزی از آن برای تبلیغات به نفع خود استفاده می کند. تلویزیون ها به صورت پیش فرض بر روی ایستگاه های رسانه ای این کشور تنظیم شده اند و پلیس به صورت قانونی می تواند برای چک کردن هر گونه تغییر و دستکاری در آن ها، از خانه ها بازدید نماید.

مردم باید سیم کارت خود را تنها از میان دو اپراتور انتخاب کنند

کاریولینک اصلی ترین اپراتور این کشور، از همکاری میان دولت مرکزی و اپراتور مصری «Orascom» به وجود آمده است. این شرکت در سال ۲۰۱۵ کنترل اپراتور را از دست داد و شرکتی دولتی به نام بایول عهده دار این مسئولیت گشت. جزئیات این فرایند هنوز مشخص نیست، اما هر چه هست کنترل دولت بر اوضاع را بیشتر از قبل می کند.