نگاهی به جشن های نوروز در کشورهای مختلف جهان

گشتی در جهانی ترین عید باستانی از هندوستان تا آلبانی

نوروز، افتخار و نماد تمدن بزرگ پارسی در روزگار امروز است و پس از گذشت هزاران سال، همچنان در سراسر جهان به عنوان مراسمی به پاسداشت نخستین روز از فصل بهار، مورد توجه صدها میلیون نفر قرار دارد. گزارش امروز سرویس گردشگری روزیاتو به مناسبت نوروز پیروز ایرانیان، نگاهی دارد به برگزاری جشن های نوروز در برخی از کشورها تا با آیین های تلفیقی و رنگارنگی که از هندوستان شگفت انگیز تا آلبانی در مرکز قاره سبز به گرامیداشت این ایام برگزار می شود آشنا شویم.

با نوروز گردی امروز همراه ما باشید که به قول ملک الشعرای بهار:

هنگام فرودین که رساند ز ما درورد؟             بر مرغزار دیلم و طرف سپید رود

کز سبزه و بنفشه و گل های رنگ رنگ           گویی بهشت آمده از آسمان فرود

درباره روز جهانی نوروز

این روزها، مصادف با جشن ملی نوروز در ایران است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۰ میلادی با تصویب قطعنامه ای، اول فروردین ماه جلالی برابر ۲۱ ماه مارچ میلادی را به عنوان روز جهانی نوروز به ثبت رساند و افتخاری دیگر را برای فرهنگ و تمدن سرزمین بزرگ پارسی به ارمغان آورد.

قطعنامه نوروز که به ابتکار نمایندگی دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل و با همکاری جمهوری آذربایجان، افغانستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان، قزاقستان و قرقیزستان آماده و به مجمع عمومی سازمان ملل ارائه شده بود و بعد از چند سال پیگیری ایرانیان، سرانجام جشن بزرگ نوروز همزمان با یک فروردین در مجمع عمومی به رسمیت شناخته شد.

مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۳۸۸ روز جهانی نوروز را در چارچوب ماده ۴۹ دستور کار خود و تحت عنوان فرهنگ صلح به تصویب رساند و برای نخستین بار در تاریخ این سازمان،‌ نوروز ایرانی به عنوان یک مناسبت بین المللی گرامی داشته شد.

سه کشور هند، آلبانی و مقدونیه نیز در روز رای گیری به کشورهای تهیه کننده این قطعنامه پیوستند. در این نشستِ مجمع عمومی سازمان ملل تاکید شد:

نوروز همچون زبان مشترک میلیون‌ها انسان در آسیا، شبه قاره هند، آسیای مرکزی، خاورمیانه، قفقاز، بالکان، حوزه دریای سیاه و بسیاری از نقاط دیگر جهان درآمده است. امروز بیش از ۳۰۰ میلیون نفر نوروز را در سراسر جهان گرامی می‌دارند. بزرگداشت نوروز بزرگداشت ریشه‌ها، تاریخ و ارزش‌های تمدن‌های درخشان بشری است که در طول قرن‌ها ارزش‌های انسانی را منتقل ساخته اند. ترویج و پیشبرد فرهنگ زندگی سازگار با طبیعت یکی دیگر از جنبه های نوروز است که همسو با بسیاری از اهداف سازمان ملل است.

این قطعنامه در ۱۷ بند مقدماتی و ۵ بند اجرایی تنظیم شد.

بندهای اجرایی قطعنامه «روز جهانی نوروز»:

• شناسایی اول فروردین ماه (۲۱ مارس) به عنوان روز بین المللی نوروز استقبال از تلاش‌های کشورهایی که نوروز را گرامی می‌دارند در جهت حفظ و توسعه فرهنگ و سنت‌های نوروزی تشویق سایر کشورها به آگاه سازی در مورد نوروز و سازماندهی مراسمی در بزرگداشت نوروز به طریق مقتضی

• درخواست از کشورهایی که نوروز را گرامی می‌دارند برای پژوهش پیرامون تاریخ و سنت‌های نوروزی با هدف انتشار آگاهی در مورد میراث نوروز در میان جامعه بین‌المللی

• دعوت از کشورهای علاقمند، نظام ملل متحد، کارگزاری‌های تخصصی ملل متحد بویژه یونسکو، صندوق‌ها و برنامه‌های ملل متحد، سازمانهای بین المللی و منطقه‌ای و سازمان‌های غیر دولتی برای شرکت در مراسم نوروزی

افسانه های نوروز

درباره نوروز، افسانه ها و روایت های جالب بسیار است. در اوستا که کهن ترین کتاب ایرانیان به شمار می رود، به فردی به نام جمشید «یم Yima» اشاره شده که در این روایت، جم، دارای فره ایزدی بوده که به فرمان اهورامزدا به جنگ با اهریمن پرداخته که موجب خشکسالی و قحطی و نابودی خیر و برکت می شود.

با نابودی اهریمن وی بار دیگر شادمانی و خرمی و خیر و برکت را به مردم ارزانی داشته و هر درختی که خشک شده بود سبز شد و مردم آن روز را «نوروز» یا «روز نوین» خواندند و همگی به فرخندگی چنین روزی در تشتی جو کاشتند و این رسم برای ایرانیان جاودانه شد.

برخی گفته‌اند جمشید که به زبان فارسی جم و به زبان عربی «منوشخ» نامیده می‌شد در جهان سیر می‌کرد، هنگامی که به آذربایجان رسید، با تاج و تختی مرصع بر بلندای نقطه‌ای در مشرق جای گرفت و روشنایی آن تاج و تخت در هنگام طلوع خورشید مردمان را خیره کرد و آن روز را روز نو خواندند و جشن گرفتند و لفظ «شید» که در پهلوی به معنای شعاع است بر نام وی افزودند و پادشاه را جمشید نامیدند و رسم نوروز جاودانه و پایدار شد.

همچنین گفته‌اند: خداوند در اولین روز از ماه فروردین کار خلقت انسان و سایر مخلوقات را به پایان رساند و آدمی برای سپاسگزاری و قدردانی از خداوند و نعمت‌های وی، به نیایش و شادمانی پرداخت. یکی دیگر از فلسفه‌های جشن نوروز را نزول فروهر‌های (Farvahar) (1) درگذشتگان به زمین در روز اول فروردین دانسته‌اند.

در اوستا آمده است که فروهرهای درگذشتگان پاک، در اول فروردین برای احوالپرسی از اقوام خود به زمین می‌آیند و با دیدن مسرت و شادمانی بازماندگان از اهورامزدا برای آنان طلب خیر و رحمت می‌کنند و بازماندگان پیش از آمدن فروهرها به نظافت و خانه‌تکانی منزل پرداخته و آماده پذیرایی از آنان می‌شوند و کلمه فروردین یعنی ماهی که متعلق به فروهران است.

از برپایی مراسم و آیین‌های نوروزی در دوران هخامنشی اطلاع‌ دقیقی در دست نیست و تنها برخی از پژوهشگران چون فیلندر معتقدند که حجاری‌ها و سنگ‌نگاره‌های باقی‌مانده از دوران هخامنشی نشان‌دهنده مراسم نوروزی در تخت‌جمشید است. این آثار نمایشی از تقدیم هدایا از جانب اقوام و ملل تابع هخامنشیان به حضور پادشاه است.

نوروز در سرزمین شگفتی ها

هندوستان، سرزمین شگفت انگیز قاره کهن، یکی از مقصدهای ناب گردشگری هموطنان در ایام تعطیلات نوروز است که البته در شهرهای مختلف این دیار، آیین های نوروز با فرهنگ و سنت هندوها به مناسبت پاسداشت نخستین روز از فصل رنگارنگ بهار عجین شده است.

اگر این روزها قصد سفر به هندوستان را دارید، بدانید که هند نیز یکی از مقصدهای نوروز گردی در قاره کهن به شمار می رود. جشن هولی، همان جشن نوروز است که در میان مردم هندوستان، جایگاه خاصی دارد. این جشن به مدت ۵۰ روز در فصل بهار برگزار می شود و یکی از طولانی ترین رویدادهای فرهنگی و هنری اقلیم شگفتی ها در قاره کهن به شمار می آید.

در روز نخست این مراسم، در هنگام غروب، آتشی بزرگ روشن شده و قبل از آن، آتش بزرگ دیگری بر روی مکانی که از قبل تدارک دیده شده است ، بر افروخته می گردد و تمثالی از هولیکا که تندیسی از خیزران و بوریا است ساخته می شود.

سپس در حرکتی دست جمعی و منظم به همراه خوانندگان و نوازندگان محلی، با همراهی برهمن ها به محل حمل می شود. تمثال،‌ در وسط آتش گذارده می شود و دستیاران برهمن، در گرد آن جمع شده و قبل از آنکه آنرا به آتش بکشند، اشعاری در ستایش هولی ذکر می کنند.

روشن کردن آتش به عنوان نمادی از نابودی تمام اهریمن ها که در انسان وجود دارد صورت می گیرد و مفهوم دعا نیز به درگاه خدا برای رفاه و بهبودی بشر انجام می شود.

بعد از این مراسم، مردم به خانه های خود بازگشته و در روز دوم از صبح تا ظهر با هر عقیده مذهبی بر سر و روی دوستان و خویشان گرد رنگ پاشیده یا با آبفشان، آب رنگی بر سر روی یکدیگر می ریزند. در غروب همان روز نیز مردم به یکدیگر شیرینی تعارف می کنند و یکدیگر را در اغوش می گیرند و آرزوی سربلندی و خوشبختی می کنند.

در این مراسم، مسن تر ها گرد قرمز را به آرامی روی  صورت پاشیده و مردم از رنگین شدن لباس های خود ناراحت نمی شوند. گفته شده که هالی، جشن رنگ ها در هندوستان، یکی از بزرگ ترین و قدیمی ترین جشن های سرزمین شگفتی ها بوده و نشان دهنده زنده شدن طبیعت و فرا رسیدن فصل بهار و پیروزی نیکی بر شر است.

دقیقا همان فلسفه ای که برای نوروز ایرانیان قائل هستیم را می توان در آیین های کهن هندوها به عینه مشاهده کرد.

درباره آیین های مختلف و رنگارنگ هندوها در ایام مختلف سال، بزودی گزارشاتی در سرویس گردشگری روزیاتو در سال جدید ارائه خواهیم کرد که شما را به ضیافت رنگ ها و نقش ها می برد.

نوروز در آلبانی

همانطور که گفتیم، کشور اروپایی آلبانی از جمله کشورهایی بود که به طرح جهانی نوروز در سازمان ملل متحد پیوست. آلبانی بر خلاف هندوستان و ترکمنستان و ترکیه و افغانستان وپاکستان و تاجیکستان که صدها سال تحت قیمومیت امپراطوری بزرگ پارسیان قرار داشتند و از آن الهام گرفته اند، هیچ گاه تحت سلطه سیاسی ایران نبود.

اما همچون کشورهایی که نوروز را پاس می دارند، مراسم ویژه خود را داشته که آن رو نوروز می نامند و آمدن آن را همزمان با حلول بهار حساب می کنند. کشور کوچک در شبه جزیره بالکان با پیشینه تاریخی کهن وجود دارد که آن را سرزمین عقاب های اروپا یا همان آلبانی می نامند.

کشوری که بعد از هزاران سال،‌ اکنون با تغییر تمامیت ارضی، کشوری با مساحت ۲۸ هزار کیلومتر مربع است و با جمیعتی حدود ۳.۷ میلیون نفر در کنار دریای آدریاتیک واقع شده و در پیوند با گذشته تاریخی خود، خصوصا تاریخ معاصر چند صد ساله، مضامینی از تمدن شرق را جلوه گر می کند.

تیرانا، پایتخت آلبانی همچون دوشنبه مرکز تاجیکستان در ایام بهار، شاهد برگزاری مراسمی به پاسداشت فصل بهار است. یکی از مراسماتی که همه ساله در روز ۲۲  مارچ یک روز بعد از نوروز ایرانیان در اول بهار برگزار می شود، مراسمی به نام “سلطان نوروز” است. بکتاشیان، تولد امام علی را همراه با بهار طبیعت جشن می گیرند.

این روز بعد از فروپاشی نظام کمونیستی انور خوجه و بازگشت مجدد آزادی مذاهب در آلبانی، جشن ملی بوده و تعطیل عمومی است. محل برگزاری این جشن در معبدهای بکتاشی ها که به آن تکیه می گویند و به صورت دسته جمعی است، برگزار می شود که از مجلل ترین مراسم در تکیه اصلی بکتاشی های شهر تیرانا به شمار می رود.

معمولا در ۲ فروردین هر سال، هزاران نفر در باغ تکیهِ روبروی درب ورودی عبادتگاه حضور پیدا می کنند و سرود ملی آلبانی نواخته می شود و به احترام کشته شدگان کوزوو، یک دقیقه سکوت اعلام می شود.

در این مراسم بهاری، موعظه های فردی به نام بابا رشادی ارائه شده و شعرهایی از نعیم فراشی شاعر ملی آلبانی خوانده می شود. این مراسم خاص آلبانیایی ها، معمولا با حضور مقامات سیاسی داخلی و بین المللی مستقر در تیرانا برگزار می شود.

نوروز در تاجیکستان

یکی از برترین مقصدهای نوروز گردی در جهان، به راستی که سرزمین تاجیک ها است. جایی که شما را به ضیافت لباس های رنگی اطلس و غذاهای خوشمزه و طرب و ترانه های سنتی مردمان تاجیکی در استقبال از بهار رنگارنگ می برد و لحظات خوب و خوشی را برای نوروز دوستان به ارمغان می آورد. در گزارشی، به جشن های خاص تاجیکی ها در این ایام اشاره کردیم. اما در این گفتار به برگزاری خاص نوروز در استان بدخشان تاجیکستان اشاره می کنیم.

در استان کم تر شناخته شده بدخشان تاجیکستان، نوروز را “شگون بهار مبارک” می نامند. مراسم نوروز همچون رسم کهن ایرانیان، با خانه تکانی همراه شده و از ۲۶ اسفند آغاز و تا شب سال نو ادامه می یابد. این خانه تکانی همواره با ۲ جارو که یکی را پیاده جاروب و دیگری را سواره جاروب می نامند انجام می شود.

با پیاده جارو، فرش خانه را نظافت می کنند و با سواره جاروب، گرد و خاک را از سقف و بلندی ها می زدایند. هدف از این مراسم ،‌خانه تکانی بوده که به عقیده مردم، انسان باید به استقبال نوروز و سال نو با ظاهر و باطن پاک برود. رسم بدخشانی ها آن است که در نوروز، لباس نو به تن کرده و خطاهای یکدیگر را بخشیده و وسایل کهنه را از خانه بیرون می کنند.

پاشیدن کمی آرد به کتف راست اهالی خانه، بخشی از مراسم خانه تکانی مردمان بدخشان است. بدخشانی ها هم همانند ایرانی ها، خانه خود را در اول بهار با گل، زینت می دهند. گفور چاک که همان غنچه گل کاری شده بید است، زینت محافل بدخشانی ها در آستانه فرا رسیدن فصل بهار است.

کیلاغوزغوز، نام پرنده ای است که به هنگام بهار از کشورهای گرم به پامیر می آید و آن را سفیر یا پیک بهاری می نامند و در افسانه های تاجیکی ها، بسیار یاد شده است.

در روستای وخان استان بدخشان تاجیکستان، رسم است که روز نوروز، با جوشیدن چشمه، هر کس تلاش می کند تا بیش از دیگران از چشمه یا کوزه یا سطل، آب برداشته زیرا به باور مردم، به خانه چنین شخصی، رزق و روزی بیشتری وارد می شود و خیر و برکت افزون می شود.

نوروز در استان بدخشان تاجیکستان، شاگون یا گامون هم نامیده می شود و مردم این دیار به هنگام تهنیت و شادباش، به یکدیگر شگون بهار مبارک می گویند.

یکی از بازی‌های نوروزی کودکان در بدخشان، «کیلاغوزغوز» یا «تالاب – تالاب» است، کودکان روسری‌ها را به دست گرفته به بام‌های خانه‌ها می‌روند و از روزنه آن را به درون خانه می‌اندازند آنها سرودهای ویژه می‌خوانند که صاحبخانه با شنیدن آن باید در روسری این کودکان شیرینی ببندد.

همچنین در بدخشان، بازی‌های نوروزی از جمله، «لاش»، «الوان چاک»، «وجول بازی»، «سنچیک یا کالبازی»، «کبک جنگ»، «خروس جنگ»، تخم مرغ بازی و امثال این‌ها، معمولا در روزهای نوروزی برگزار می‌شوند.

درباره فرهنگ و سنت ها و مقصدهای گردشگری تاجیکستان نیز در سال ۹۶ بسیار سخن خواهیم گفت.

نوروز در دیار چین

کمتر کسی است که فکر کند در چین، جایی که امپراطوری بزرگی، روزگاری شرق قاره کهن را تحت سیطره خود داشت و اکنون پر جمعیت ترین کشور جهان و یکی از فرهنگ ها و تمدن های الهام بخش تاریخ بشریت است، نوروز و فرهنگ ایرانیان،‌ جایگاه خاصی داشته باشد.

مردمی با فرهنگ غنی و تاریخی کهن، جشنواره ای از فرهنگ ها و رسوم رنگارنگ و جذاب را در خود جای داده اند و امروزه، یکی از مقصدهای اصلی گردشگری در جهان به شمار می رود. اما معروف ترین عید چینی هاِ عید بهار یا نوروز است که از ۸ روز مانده به آخر سال آغاز می شود و تا ۱۵ روز بعد از آغاز فصل بهار ادامه می یابد.

چینی ها، پانزدهمین روز بهار را جشن فانوس می گیرند که با این مراسم، پایان عید بهار اعلام می شود. تقویم چینی ها از سال ۱۹۱۱ میلادی به سال میلادی تبدیل شد. قبل از آن، گاهشماری چینی ها مبتنی بر حرکت ماه به دور زمین و گاه به حرکت زمین به دور خورشید بود.

در بخش هایی از چین، مراسم عید بهار از بیست و سومین روز ماه آخر آغاز شده و این روز را روز بدرقه می نامند. خانه تکانی از این روز شروع می شود و مردم می کوشند تا در نوروز،‌ همه جا پاک و درخشان و نورانی باشد. در این روز، شعرهای فراوان خوانده می شود که یکی از ترانه ها، به معرفی برنامه کاری هشت روز مانده به نوروز پرداخته می شود.

• روز بیست و سوم: روز پختن آش شکامونی
• روز بیست و چهارم: خانه تکانی
• روز بیست و پنجم: آماده کردن دوقو
• روز بیست و ششم: فراهم کردن گوشت
• روز بیست و هفتم: فراهم کردن مرغ
• روز بیست و هشتم: خمیر کردن آرد
• روز بیست و نهم: عود سوزان
• روز سی ام: شب زنده داری به پیشواز بهار

در بعضی از روستاهای چین، مردم با انجام رقص هایی به پیشواز سال نو می روند. این رقص دسته جمعی به نام “یانگ” معروف است (رقصی که در آن کسی با سر و سینه آدمی و پای و سر اسب به میدان می‌آید). در این رقص کسانی که پوست اژدها و شیر می پوشند،  شادی و برکت را به جمع می‌برند.

ضیافت شام با حضور همه اعضای خانواده درشب آستانه عید چه در شمال چه در جنوب کشور لازم و ضروری است. در جنوب چین، این شام غالباً از بیش از ده نوع خوراک تشکیل می‌شود که در میان آنها، ماهی و خوراکی تهیه شده از خمیر لوبیا باید دیده‌ شود.

در شمال چین، این غذا را اغلب “جیا زه” یعنی گوشواره تشکیل می‌دهد. خانواده در این شب، در کنار یکدیگر به تهیه این خوراک سنتی مشغول می‌شوند.

نوروز در ترکمنستان

یکی از کشورهایی که نوروز در آن جایگاه خاص دارد، ترکمنستان از کشور های تازه استقلال یافته از نظام کمونیستی شوروری سابق به شمار می رود. مردمانی سخت کوش و مهمان نواز که در ایام نوروز، زن و مرد و پیر و جوان، لباس های محلی زیبا و رنگارنگ و پر زرق و برق بر تن کرده و با سنتی خاص و طرب و آواز محلی، به استقبال فصل بهار می روند.

کشوری در شمال شرقی سرزمین آرایی ها که اشتراکات فراوان فرهنگی و دینی در آنجا دیده می شود. ترکمن ها همچون تاجیک ها، عید نوروز را به عنوان سمبل و نماد زندگی دوباره، برکت،‌ مکنت و رفاه تلقی می کنند و یکم و دوم فروردین هر سال تعطیل رسمی است.

ترکمنستان را باید یکی از مقصدهای دیدنی نوروز گردی در بهار دانست که شما را به ضیافت جشن های رنگارنگ و غذاهای خوشمزه می برد. آیین های شاد جشن نوروز در ترکمنستان، با افروختن آتش نوروز در منطقه خوش آب و هوای آن و در چند کیلومتری عشق آباد،‌ پایتخت ترکمنستان آغاز می شود.

برپایی آلاچیق های ترکمنی، نمایشگاه صنایع دستی و مسابقه کشتی و سوارگاری و پذیرایی با غذاها و شیرینی های محلی، بخشی از سبک زندگی مردمان ترکمن در آستانه نوروز است. در ایام نوروز، بازی هایی نظیر اسبدوانی، کشتی و انواع و اقسام بازی های محلی انجام می شود.

نوروز در پاکستان

پاکستان،‌ همسایه شرقی ایران که سالیان سال است با جنگ و خشونت های مختلف روبروست، یکی از مقصدهای نوروز گردی به شمار می رود. مراسمی  با عنوان “روز بست” در این کشور برگزار می شود که این روز را با هوا کردن بادکنک های گوناگون گرامی می دارند.

در این دیار، نوروز را “عالم افروز”‌ نیز می نامند که به معنای روز تازه است و با ورودش، جهان، روشن و درخشان می شود. در پاکستان، تقویم یا سالنامه های نوروز نیز توسط مردم در این ایام خریداری می شود.

همچون ترکمن ها، جشن نوروز در سراسر پاکستان برگزار می شود و بیشتر مردم در ان شرکت می کنند. از نمایش حیوانات گرفته تا بازی های سنتی و کشوری و بین المللی تا نیزه بازی و کبدی که در میان مردم، طرفداران بسیاری دارد.

خانه تکانی، بخشی از مراسم نوروزی پاکستانی ها بوده و به آن توجه شایان دارند. پوشیدن لباس نو، تهیه انواع شیرینی مانند لدو، گلاب حامن، رس ملاثی، کیک و برفی و شکر پاره، از جمله خوردنی های خوشمزه ای است که پاکستانی ها در این ایام در خانه دارند.

جالب است که بدانید در شمال کشمیر که یکی از محل های نزاع تاریخی بین هندوستان و پاکستان است، همواره برنامه های آتش بازی و تیر اندازی و چوگان انجام می شود. برنامه های جشن نوروز در نواحی شمال غربی پاکستان باختری که از چندین حیث به ایران نزدیک تر است، با برنامه های متنوعی همراه می شود.

در آن دیار، علاوه بر پوشیدن لباس نو و تبریک گفتن به یکدیگر پس از تحویل سال و ترتیب یافتن مجالس قصیده و شعر، مهمانی هایی نیز به مناسبت جشن مزبور در منازل صورت می گیرد و در آن سفرۀ امیرالمومنین که شامل هفت نوع میوه خشک و سبزیجات و یک نوع بیسکویت به نام «کلوچه نوروزی» و پلو با گوشت مرغ سفید و تخم مرغهای رنگ زده است، گسترده می شود.

مرغ سفید، بخشی از برنامه های نوروزی است که مردم پیشاور پاکستان ان را با پلو میل می کنند و شگون نیک بختی می دانند. کلوچه نوروزی نیز به عنوان بخشی از غذای ویژه نوروز، در این ایام استفاده می شود.

نوروز در آذربایجان

جمهوری آذربایجان، همسایه شمالی ایران است که در آنجا نیز، مراسم نوروز برگزار می شود. این جشن همه ساله از بیستم تا بیست و دوم ماه مارچ که برابر با اول تا سوم فروردین است انجام می شود و البته از چند هفته مانده به نوروز، مردمان آذربایجان به استقبال بهار می روند. رسم است که در این ایام، سخنی بد بر زبان رانده نشود و از به کار بردن سخنان حزن انگیز پرهیز می کنند.

در میان مراسم نوروزی جمهوری آذربایجان، رسم هایی مانند فرستادن سفره سمنو، انداختن کلاه پوستین به درها و آوایزان کرن کیسه و توبره از سوراخ بام در شب عید مرسوم است. همه این ها، عاملی برای پاسداشت فرهنگ نوروز باستانی در این دیار بود که با هدف ارتقای روابط شهروندی در این کشور صورت می گیرد.

آذربایجانی ها علاقه زیادی به ورزش های محلی دارند که در این ایام بسیار در اقلیم آنها دیده می شود. از آن جمه می توان به اسب سواری، شمشیر بازی، کمند اندازی، ورزش های روزخانه ای، طناب بازی و مانند آن اشاره کرد.

نوروز در قرقیزستان

برای مردمان قرقیزی که زبان خاص خود را دارند، کلمه نوروز، کلمه ای آشناست. برای آنان نوروز یکی از اعیاد بزرگ بوده و هر ساله در استقبال بهار، نوروز جایگاه ویژه ای بین مردمان این سرزمین دارد. نوروز در قرقیزستان تنها یک روز است و آن در اول ماه مارچ برگزار می شود.

در ازبکستان نیز که از کشورهای تازه استقلال یافته نظام کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی به شمار می رود، سراسر کشور با چراغ های رنگی، آذین بسته شده و مردم لباس نو بر تن کرده و بر مکان هایی می روند که به نام نوروز نامگذاری شده است. مانند: نوروز بلاق، نوروز ساز و نوروز توه.

در این کشور، نوروز بدون سمنو، رنگ و بویی ندارد و همچون ایران، یکی از سین های هفت سین نوروزی ازبک ها، سمنو است. در بخارا و سمرقند که در ادبیات گفتاری و نوشتاری ایرانیان بسیار از آن یاد می شود، جشن چهارشنبه نوروزی، جایگاه خاصی دارد.