به آنتارکتیکا یا همان قاره ی قطب جنوب «مریخ سپید» هم می گویند چون از نظر سختی شرایط زندگی دست کمی از این سیاره ندارد. در سال ۲۰۰۵، یک ایستگاه تحقیقاتی به نام «کونکوردیا» با همکاری مشترک کشورهای فرانسه و ایتالیا در آنتارکتیکا برای تحقیقات آژانس فضایی اروپا ساخته شد. نزدیک به ۶۰ نفر در این منطقه ی دور افتاده در دمایی بسیار پایین و با کمبود نور و اکسیژن زندگی می کنند. همه ی کارکنان ایستگاه، ۹ تا ۱۲ ماه تحت آموزش قرار گرفتند تا آمادگی زندگی در آنتارکتیکا را پیدا کنند. این ایستگاه تحقیقاتی از دو ساختمان استوانه ای شکل تشکیل شده که یکی از آن ها به آزمایشگاه ها، خوابگاه ها و بیمارستان و دیگری به باشگاه، انبار، سالن غذاخوری، سینما و اتاق تفریحات و سرگرمی ها اختصاص یافته است. اما می خواهیم ببنیم زندگی در قاره ی قطب جنوب چگونه است و اعضای ایستگاه کونکوردیا در این منطقه ی دورافتاده چه شرایطی دارند.
۱- متوسط دما منفی ۵۰ درجه ی سانتیگراد و کمترین دما منفی ۷۸ درجه ی سانتیگراد است
در آنتارکتیکا دمای هوا حتی در تابستان ها هم از منفی ۲۸ درجه ی سانتیگراد بالاتر نمی رود. باکتری های معمول در این منطقه نمی توانند دوام بیاورند و برای بیرون رفتن باید به چندین و چند لایه لباس، کفش های مخصوص، دستکش های ضخیم و عینک مجهز باشید. تمامی این لباس ها به اندازه ی لباس های بسیار سنگین فضانوردی وزن دارند.
ایستگاه کونکوردیا در ارتفاع ۳/۲۹۹ کیلومتری از سطح دریا واقع شده، به همین دلیل اکسیژن کمی در این منطقه وجود دارد. هوا در این منطقه به قدری تمیز است که در واقع هیچ بویی در آنجا احساس نمی کنید. وقتی محققان ایستگاه گهگاه از این منطقه خارج می شوند و به سرزمین اصلی می روند، مواجهه با موج بوهای مختلف آن ها را شوکه می کند.
۲- چهار ماه از سال در تاریکی مطلق سپری می شود
روزها و شب های آنتارکتیکا به شکل معمولی که ما می شناسیم نیستند. در زمستان، خورشید از خط افق بالاتر نمی آید و ساکنان این منطقه ۴ ماه از سال را در تاریکی مطلق سپری می کنند. در تابستان هم خورشید از خط افق پایین تر نمی رود. به همین دلیل در این منطقه ساعت زیستی بدن بر هم می خورد و گاهی خوابیدن و غذا خوردن دشوار می شود چون این احساس را می دهد که در نیمه های شب غذا می خورید. وقتی بالاخره بعد از ماه ها اولین پرتوهای نور خورشید نمایان می شوند، همه ی ساکنان ایستگاه دست از کار می کشند، روی بام ایستگاه می روند و طلوع خورشید را تماشا می کنند.
۳- تا نزدیکترین سوپرمارکت ۴۰۲۳ کیلومتر فاصله وجود دارد
فاصله ی ایستگاه کونکوردیا تا نزدیک ترین نشانه های تمدن از همین فاصله درمورد ایستگاه بین المللی فضایی هم بیشتر است و دسترسی به این منطقه ی کار اصلا ساده ای نیست. ۱۰ تا ۱۲ روز طول می کشد تا کاروانی از سورتمه های عظیم، محموله های بزرگ را به ایستگاه برسانند. محموله های کوچک و مواد غذایی هم از طریق هواپیماهای کوچکی که مناسب شرایط جوی سخت این منطقه هستند به ایستگاه منتقل می شوند.
درست است که تا نزدیک ترین سوپرمارکت ۴۰۲۳ کیلومتر فاصله وجود دارد اما این به معنای آن نیست که محققان ایستگاه فقط جز آب و نان چیز دیگری نمی خورند. آن ها رژیم غذایی متنوعی دارند، از گوشت و ماهی و لبنیات گرفته تا میوه های تازه و سبزیجات. بسیاری از محصولات به صورت فریز شده نگهداری می شوند و پوست تخم مرغ ها را با موم می پوشانند تا یخ نزنند.
۴- در زمستان، ارتباط بین ایستگاه و سرزمین اصلی کاملا قطع می شود
در زمستان ها خروج از کونکوردیا غیر ممکن است و هیچ رفت و آمدی از آنجا به سرزمین اصلی انجام نمی شود. بنابراین اگر اتفاق غیر منتظره ای رخ دهد، ساکنان ایستگاه خودشان باید از عهده ی آن بربیایند. به همین دلیل بیمارستانی کاملا مجهز و انبار بزرگی از مواد غذایی در ایستگاه وجود دارد. علاوه بر این در انبارهای نزدیک ایستگاه هم مواد غذایی ذخیره شده.
در زمستان ها معمولا ۱۵ نفر در کونکوردیا حضور دارند که اغلب آن ها دو مهارت دارند، برای مثال ممکن است لوله کش ایستگاه دستیار اتاق عمل هم باشد و آشپز ایستگاه، آتش نشان هم می تواند باشد.
۵- پژوهش های این محققان برای آینده ی سفرهای فضایی ضروری هستند
محققان ایستگاه کونکوردیا سعی دارند متوجه شوند شرایط دشوار محیطی چه تأثیراتی روی انسان ها دارد. احساس جدا افتادگی کامل در اغلب موارد منجر به اضطراب و مشکلات روانی مختلفی در افراد می شود، از پریشانی افکار گرفته تا افسردگی. محققان کونکوردیا مشغول تحقیق در مورد این مسائل هستند. به اعتقاد دانشمندان، دانشی که از این تحقیقات به دست می آید انسان ها را برای سفرهای فضایی طولانی مدت آماده می کند، ماشین های فضایی را ارتقا می دهد و کمک می کند که بدانیم اولین ایستگاه های فضایی در ماه و مریخ را چگونه باید بسازیم.
تمامی اعضای تیم تحقیقاتی کونکوردیا، وسایل دیجیتالی مخصوصی برای ثبت خاطرات شان دارند، مثلا ساعت مخصوصی دارند که زمان خوابیدن و کار کردن آن ها و مدت زمانی که با هم می گذرانند در آن ثبت می شود. این داده ها بعد از جمع آوری شدن، به دنبال هرگونه تغییری در رفتار ساکنان ایستگاه به دقت تجزیه و تحلیل می شود.
علاوه بر این، اعضای ایستگاه شامل زلزله شناس ها، ستاره شناس ها، هواشناس ها، اقلیم شناس ها، فیزیک دان ها و یخ پهنه شناس ها مشغول کار بر روی بیشتر از ۲۰ پروژه ی علمی هستند.
۶- ساکنان ایستگاه علاوه بر کار، تفریح هم می کنند
کارکنان کونکوردیا دوست دارند در اوقات فراغت شان کارهای جالبی انجام دهند. آن ها از آزمایشگاه های همدیگر بازدید می کنند، روی برف ها بسکتبال بازی می کنند و علاقه ی زیادی به رقص و مهمانی هایی دارند که باید برای آن ها لباس های فانتزی تن کنند. اعضای تیم تحقیقاتی گاهی با استفاده از تماس های تصویری به سؤالات دانش آموزان و دانشجویان جواب می دهند و روز کریسمس هم با رئیس جمهور ایتالیا تماس تصویری داشته اند.
بسیاری از اعضای تیم با هم تیمی های خارجی خود صحبت می کنند و زبان آن ها را تمرین می کنند چون تیم کونکوردیا در واقع یکی تیم بین المللی محسوب می شود و اعضای آن از کشورهای سوییس، فرانسه، انگلیس و روسیه هستند.
۷- ادرار کردن زیر دوش ممنوع است
همه ی آب شیرین کونکوردیا از برف ها تأمین می شود. برای ذوب کردن برف ها از سوخت بسیار زیادی استفاده می شود، به همین دلیل ساکنان ایستگاه به شدت در آب صرفه جویی می کنند. آبی که در حمام استفاده شده تمیز بوده و قابل استفاده ی مجدد است. اعضای ایستگاه نمی توانند از صابون و شامپوی دلخواه خودشان استفاده کنند و همگی شامپوی سه کاره ای دارند که با سیستم تصفیه ی آب ایستگاه سازگار است. ادرار کردن زیر دوش هم ممنوع است چون سیستم تصفیه ی آب ایستگاه قابلیت جداسازی فضولات انسانی از آب را ندارد. اگر کارکنان امور فنی ایستگاه متوجه افزایشی در سطح آمونیاک آب شوند، این مسأله در یک جلسه ی عمومی به همه اعلام می شود.
“ممکن است لوله کش ایستگاه دستیار اتاق عمل هم باشد”
نمیدونم چرا این جمله منو یاد اون دکتر کچله توی اون فیلمها میندازه که بعضی موقع ها لوله کش هم میشه!!!
“ممکن است لوله کش ایستگاه دستیار اتاق عمل هم باشد”
نمیدونم چرا این جمله منو یاد اون دکتر کچله توی اون فیلمها میندازه که بعضی موقع ها لوله کش هم میشه!!!
چه اوضاییه حواست نباشه …بعد برات جلسه بگیرن 😂😂