نود و نه درصد از کل یخچال های آب شیرین کره زمین در گرینلند و آنتارکتیکا یا همان قاره قطب جنوب واقع شده که هر ساله مقداری از آن ها ذوب و وارد اقیانوس ها می شود. در حالت عادی صدها تا هزاران سال طول می کشد تا همه ی این یخچال های طبیعی آب شوند. اما اگر اتفاقی بیفتد که یک شبه کل یخچال ها آب شوند چه؟ این سؤالی است که در ادامه به آن پاسخ خواهیم داد.
وقتی در خواب هستیم، سطح آب دریاها ۶۶ متر بالا می آیند. شهرهای ساحلی مثل لندن، نیویورک و شانگهای درون یک سیل عظیم آخرالزمانی غرق می شوند و این اتفاق باعث آواره شدن ۴۰ درصد از جمعیت دنیا می شود. در حالی که تمامی این اتفاقات ناگوار یکی پس از دیگری بر روی زمین رخ می دهد، در زیر زمین هم اتفاقی تقریباً به همان اندازه هولناک در حال وقوع است. همه ی آب های شوری که بالا آمده اند به ذخایر آب زیرزمینی سرزمین های ما نفوذ می کنند و از آنجا به سفره های زیر زمینی مجاور راه پیدا می کنند. آب شرب ما و همینطور آب مورد نیاز سیستم های آبیاری و سیستم های خنک کننده ی نیروگاه های برق همگی از همین سفره های زیرزمینی تأمین می شود. نابودی سفره های زیرزمینی یک فاجعه ی تمام عیار است.
علاوه بر این، یخچال های گرینلند و آنتارکتیکا از آب شیرین ساخته شده اند، بنابراین با ذوب شدن آن ها، نزدیک به ۶۹ درصد از منبع آب شیرین کره زمین مستقیماً وارد اقیانوس ها می شود. این مسأله جریان های اقیانوسی و الگوهای آب و هوایی را برهم می زند. مثلاً گلف استریم را در نظر بگیرید، جریان اقیانوسی قوی ای که هوای گرم را به شمال اروپا می آورد و برای اینکه بتواند به وظیفه اش عمل کند به آب غلیظ و شوری که از سمت قطب شمال می آید نیاز دارد. اما سیل آب های شیرین می تواند این جریان اقیانوسی را رقیق و تضعیف یا حتی به کلی متوقف کند. بدون آن هوای گرم، دمای هوا در شمال اروپا افت می کند و به گفته ی برخی کارشناسان، شاهد نسخه ی کوچک شده ای از عصر یخنبدان در اروپا خواهیم بود.
اما کار به همین جا ختم نمی شود. سؤال اینجا است که چه بر سر آن یک درصد یخچال آب شیرین خارج گرینلند و آنتارکتیکا می آید. بخشی از این یک درصد را یخچال های داخل کشورها تشکیل می دهد. یخچال های طبیعی هیمالیا به ویژه بیشترین خطر را ایجاد می کنند که علت آن مواد شیمیایی سمی ای است که درون این یخچال ها وجود دارند. ددت (DDT / Dichlorodiphenyltrichloroethane) معروف ترین عامل شیمیایی دفع آفات، یکی از همین مواد شیمایی است. دانشمندان پی برده اند یخچال های طبیعی ای مانند هیمالیا می توانند چنین مواد شیمیایی ای را دهه ها درون خود نگه دارند. اما با ذوب شدن آن ها، مواد شیمیایی از این یخچال های طبیعی وارد رودخانه ها، دریاچه ها و ذخایر زیرزمینی آب می شوند و همه را سمی می کنند.
بقیه ی آن یک درصد در زیر زمین، عمدتاً در توندراهای قطب شمال واقع شده و به آن خاک منجمد یا پرمافراست گفته می شود. پرمافراست یک ماده ی آلی است که بیشتر از ۲ سال درون زمین منجمد بوده. یکی از اولین مشکلات ذوب شدن پرمافراست، مسمویت جیوه است. طبق تخمین ها، ۱۵ میلیون گالون (یک گالون معادل ۳/۷۸۵۴ لیتر است) جیوه درون لایه ی پرمافراست قطب شمال انباشته شده. این میزان تقریباً معادل کل جیوه ای است که در باقی نقاط کره زمین وجود دارد. علاوه بر این، ماده ی آلی درون پرمافراست، غذای بسیار لذیذی برای میکروارگانیسم ها به شمار می رود. بعد از هضم کامل این ماده، از بدن آن ها کربن دی اکسید و متان منتشر می شود، دو گازی که از پرقدرت ترین گازهای گلخانه ای دنیا به شمار می روند. طبق تخمین های دانشمندان این مسأله می تواند میزان فعلی گازهای گلخانه ای موجود در جو زمین را دو برابر کند و باعث شود دمای جهانی نسبت به حالا ۳/۵ درجه بیشتر شود.
شاید این افزایش دما زیاد به نظر نرسد، اما همین افزایش به ظاهر اندک باعث از بین رفتن همان عصر یخبندان کوچک اروپا و حتی رودها و دریاچه های سرتاسر دنیا می شود. همه ی آن ها به خاطر بالا رفتن دما تبخیر می شوند و قحطی های گسترده و آب و هوایی شبه بیابانی به وجود می آید. همه ی آن بخار آب اضافی درون جو زمین باعث به وجود آمدن طوفان ها و سیل های بیشتر و قوی تر می شود. بنابراین خط ساحلی کشورها دیگر قابل سکونت نخواهد بود و شاهد مهاجرت های گسترده ی مردم به مناطق دور از خطوط ساحلی خواهیم بود.
شاید با خود فکر کنید که هرگز این اتفاق نخواهد افتاد، اما طبق تخمین های دانشمندان، اگر اقدامی نکنیم و دمای جهانی فقط یک درجه ی سانتیگراد بیشتر شود، تغییرات آب و هوایی آثاری برجای خواهد گذاشت که دیگر کاری در قبال آن ها از دست مان برنخواهد آمد. بنابراین اگر به فکر نباشیم و دست به کار نشویم، دنیا شاهد تمام اتفاقات ناگواری خواهد بود که از آن صحبت کردیم.
بدون نظر