احتمالاً مثل بیشتر آدم ها – حتی افراد بسیار ماهر – همیشه احساس اعتماد به نفس نمی کنید. برای اغلب ما، اعتماد به نفس مسأله ای وابسته به موقعیت است، یعنی بسته به موقعیت گاهی از خود به شدت مطمئن هستیم و گاهی هم نسبت به خود مرددیم و حتی احساس ناامنی روانی می کنیم.
به علاوه، اگر مثل اغلب آدم ها باشید، دست کم درجاتی از سندرم ایمپاستر را تجربه کرده اید: این باور درونی که شما ناکافی و نالایق هستید، با وجود اینکه شواهد از مهارت بالا و موفقیت زیاد شما حکایت دارد.
شما خودتان را نه با نقطه ی شروع تان و مسیری که تا به اینجا طی کرده اید، بلکه با نقطه ای که آرزوی رسیدن به آن را دارید و مسیری که هنوز تا آن باقی مانده، مقایسه می کنید. شما دستاوردهایتان را با وجودتان یکی کرده اید؛ از نظر شما این دستاوردها طبیعی و عادی هستند و شما نمی توانید آن ها را به چشم قدمی به جلو در مورد خودتان ببینید. به همین دلیل دستاوردهایتان برایتان چشمگیر نیستند، گرچه دیگران آن ها را فوق العاده می دانند. تمامی این موارد روی میزان اعتماد به نفس شما تأثیر می گذارند.
اما وقتش رسیده این مشکل را حل کنید. در ادامه به نشانه هایی خواهیم پرداخت که می گویند بیشتر از آنچه که تصور می کنید اعتماد به نفس دارید و به طور حتم از اغلب آدم ها اعتماد به نفس تان بیشتر است.
۱- آیا فقط به دنبال تأیید کسانی هستید که برایتان مهم هستند؟
اگر در شبکه های اجتماعی هزاران دنبال کننده دارید، خیلی عالی است اما این عدد و رقم ها در برابر جلب اعتماد و احترام اندک افرادی که در زندگی شما واقعاً برایتان مهم هستند، ارزشی ندارند.
وقتی اعتماد و احترام آن ها را به دست آورید، هر جا که بروید و هر کاری که انجام دهید، واقعاً اعتماد به نفس خواهید داشت. چون شما می دانید که کسانی که مهم ترین جایگاه را در زندگی تان دارند، پشت تان هستند.
۲- آیا بسیار بیشتر از آنکه حرف بزنید گوش می دهید؟
لاف زدن پوششی است برای پنهان کردن ناامنی روانی خود. کسانی که واقعاً از اعتماد به نفس برخوردارند، ساکت و متواضع هستند. آن ها می دانند که به چه فکر می کنند؛ می خواهند بدانند که شما به چه فکر می کنید.
به همین دلیل سؤالات اصطلاحاً باز می پرسند که به دیگران این آزادی را می دهند که متفکر و درون نگر باشند: آن ها از شما می پرسند کارتان چیست، چطور آن را انجام می دهید، از چه چیز آن خوش تان می آید، از آن چه یاد گرفته اید، و اگر خودشان در موقعیت مشابه قرار گیرند باید چه کنند.
۳- آیا حاضر به موضع گیری هستید، نه به این خاطر که فکر می کنید حق با شما است، بلکه به این دلیل که از اشتباه کردن نمی ترسید؟
آدم های خود بین و از خود راضی معمولاً وقتی موضعی می گیرند شروع می کنند به جار و جنجال به راه انداختن و به قصد خودنمایی سر و صدا کردن، و عقاید و نقطه نظرات متفاوت را به کلی نادیده می گیرند. آن ها می دانند که حق با آن ها است و می خواهند (درواقع نیاز دارند) که شما هم این را بدانید.
این رفتار آن ها نشانه ی اعتماد به نفس نیست؛ بلکه مشخصه ی زورگوهای تیزهوش است (افرادی که ضریب هوشی بالاتری دارند اما از هوش خود برای سلطه بر دیگران، آزار آن ها و سوء استفاده از آن ها استفاده می کنند).
کسانی که واقعاً از اعتماد به نفس برخوردارند برایشان مهم نیست که معلوم شود در اشتباه بودند. آن ها اعتقاد دارند اینکه متوجه شوید چه چیزی درست است، بسیار مهم تر از این است که حق با شما باشد. وقتی هم مرتکب اشتباه می شوند، آنقدری از امنیت روانی برخوردار هستند که با خوشرویی از موضع خود کوتاه بیایند.
کسانی که واقعاً اعتماد به نفس دارند اغلب، اشتباهات شان را می پذیرند یا اقرار می کنند که همه ی جواب ها را نمی دانند، کاری که زورگوهای تیزهوش هرگز انجام نمی دهند.
۴- آیا از کانون توجه دوری می کنید تا دیگران مورد توجه قرار گیرند؟
بله ممکن است آن ها بودند که بیشتر کار را انجام دادند، به موانع اصلی غلبه کردند یا مجموعه ای از آدم های متفاوت را طوری کنار هم قرار دادند که از آن ها یک تیم بسیار کارآمد به دست آمد.
اما کسانی که واقعاً از اعتماد به نفس برخوردارند برایشان مهم نیست یا دست کم آن را نشان نمی دهند (آن ها در درون آدم های مغروری هستند که باید هم همینطور باشد). افرادی که واقعاً اعتماد به نفس دارند احتیاجی به تحسین دیگران ندارند؛ آن ها می دانند چه دستاوردی داشته اند.
این افراد نیازی به تأیید دیگران ندارند، چون تأیید واقعی از درون نشأت می گیرد.
به همین دلیل آن ها عقب می ایستند و دستاوردهایشان را به واسطه ی دیگران جشن می گیرند. آن ها عقب می ایستند و اجازه می دهند دیگران بدرخشند – کاری که دیگران را هم به یک اعتماد به نفس واقعی می رساند.
۵- آیا از کمک گرفتن از دیگران خوشحال می شوید؟
بسیاری از مردم تصور می کنند کمک گرفتن از دیگران نشانه ی ضعف است و معنای ضمنی درخواست کمک، کمبود دانش، مهارت یا تجربه است.
کسانی که اعتماد به نفس دارند، آنقدری از امنیت روانی برخوردار هستند که به ضعف خود اقرار کنند. به همین دلیل آن ها زیاد از دیگران کمک می گیرند، نه فقط به این خاطر که آنقدری امنیت روانی دارند که به نیازشان به کمک اقرار کنند، بلکه به این دلیل هم که می دانند چه زمانی از دیگران کمک بگیرند، آن ها با درخواست کمک خود، شخص مقابل را مورد تمجید و تحسین قرار می دهند.
همان یک جمله ی «می شود کمکم کنی؟» از احترام فوق العاده ای حکایت دارد که شما برای مهارت و قضاوت آن شخص قائل هستید. چون اگر اینطور نبود، هرگز از او درخواست کمک نمی کردید.
۶- آیا از انتقاد از دیگران خودداری می کنید؟
به طور کلی کسانی که دوست دارند غیبت کنند، آن هایی که دوست دارند بد دیگران را بگویند، به این دلیل این کار را انجام می دهند که امیدوارند با مقایسه، خودشان را شخص بهتری نشان دهند.
تنها مقایسه ای که یک شخص دارای اعتماد به نفس به آن دست می زند مقایسه با خود دیروزش و کسی است که امیدوار است یک روز تبدیل به آن شود.
۷- آیا از بی نقص به نظر نرسیدن نمی ترسید؟
اگر واقعاً اعتماد به نفس داشته باشید، برایتان مهم نیست که گاهی در موقعیتی قرار بگیرید که در آن در بهترین حالت خود نیستید.
و جالب آنکه این چیزی از احترام دیگران برای شما کم نمی کند و بر عکس، به خاطر همین مسأله معمولاً احترام بیشتری نزد دیگران پیدا می کنید.
۸- آیا به اشتباهات تان اقرار می کنید؟
احساس ناامنی روانی معمولاً باعث دورویی و تظاهر می شود، اما اعتماد به نفس، صداقت و خلوص به همراه می آورد.
به همین دلیل است که کسانی که واقعاً از اعتماد به نفس برخوردارند به اشتباهات خود اقرار می کنند. آن ها به راحتی درباره ی اشتباهات شان صحبت می کنند. برای آن ها اهمیتی ندارند که ماجرای اشتباه شان برای دیگران یک داستان عبرت آموز باشد. برای آن ها مهم نیست که به سوژه ی خنده ی دیگران و خودشان تبدیل شوند.
وقتی واقعاً اعتماد به نفس داشته باشید، برایتان اهمیتی ندارد که گاهی «بد به نظر برسید». شما متوجهید که وقتی رو راست و خالی از تظاهر هستید، دیگران نه «به» شما، بلکه «با» شما می خندند.
بنظرم عکس اشتباهی واسه خبر انتخاب کردین. همون نمونه های وطنی بیشتر به این خبر میخورن