۱۱ بازیگر مشهور فیلم های درام که در نقش های کمدی نیز خوش درخشیدند

بازیگران کمدی اغلب برای اثبات توانایی های بازیگری خود در نقش های درام و جدی بازی می کنند که گاهی هم به خاطر نقش آفرینی شان مورد تمجید و تحسین قرار می گیرند و چه بسا جوایزی هم دریافت می کنند.

اما گاهی هم عکس این اتفاق رخ می دهد و بازیگران نقش های درام و جدی برای آنکه همه فن حریف بودن خود را اثبات کنند، در نقش های کمدی بازی می کنند.

نقش های کمدی به بعضی از بهترین بازیگران ژانر درام مثل مریل استریپ و رابرت دنیرو این فرصت را داده که نفس راحتی بکشند و خوش بگذرانند.

در ادامه درباره ی تعدادی از بهترین نقش آفرینی های بازیگران ژانر درام در فیلم های کمدی صحبت خواهیم کرد.

تام هنکس در «ایمیل داری» (You’ve Got Mail) محصول ۱۹۹۸

نام نقش: جو فاکس

خلاصه داستان: دو رقیب تجاری که در زندگی واقعی از یکدیگر تنفر دارند، در اینترنت ندانسته به یکدیگر علاقمند می شوند.

نمره راتن تومیتوز: ۶۹ درصد

تام هنکس یکی از معدود کسانی است که توانسته دو سال متوالی برنده ی جایزه اسکار شود.  او در سال ۱۹۹۴ اسکار بهترین بازیگر مرد را به خاطر نقش آفرینی اش در فیلم «فیلادلفیا» (Philadelphia) دریاقت کرد. سال بعد، او دوباره و این بار برای بازی اش در فیلم «فارست گامپ» (Forrest Gump) برنده ی جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. از آن زمان او در فیلم های درام بسیار زیادی بازی کرده، از جمله «دور افتاده» (Cast Away)، «کاپیتان فیلیپس» (Captain Phillips) و «یک روز زیبا در محله» (A Beautiful Day in the Neighborhood) که برای نقش آفرینی اش در آخری برای اولین بار از بعد از سال ۲۰۰۱ نامزد جایزه اسکار شد.

با این حال، ذات دوست داشتنی هنکس او را به بازیگر مناسبی برای نقش های کمدی تبدیل کرده و او موفقیت هایی هم در این زمینه داشته. بهترین آن ها احتمالاً فیلم «ایمیل داری» است.

رابرت دنیرو در «ملاقات با والدین» (Meet the Parents) محصول ۲۰۰۰

نام نقش: جک برنز

خلاصه داستان: مرد پرستاری به نام گرگ فاکر قبل از خواستگاری از شریک عاطفی اش، با پدر و مادر او آشنا می شود، اما پدر بدگمان او برای هر خواستگاری یک کابوس محسوب می شود.

نمره راتن تومیتوز: ۸۴ درصد

رابرت دنیرو بدون شک یکی از بهترین بازیگران سینما است. او ۲ جایزه اسکار برای نقش آفرینی هایش در فیلم های «پدرخوانده: قسمت دوم» (The Godfather: Part II) و «گاو خشمگین» (Raging Bull) دریافت و در فیلم های درام بسیار زیاد دیگری از جمله «راننده تاکسی» (Taxi Driver) و «رفقای خوب» (Goodfellas) بازی کرده.

با این حال، کارنامه ی حرفه ای دنیرو رفته رفته حال و هوای کمدی تری پیدا کرد و او حالا چندین فیلم کمدی در سابقه ی کاری خود دارد. با این حال، اولین و تا به حال، بهترین آن ها، نقش آفرینی اش در فیلم «ملاقات با والدین» است؛ نقشی که انگار برای او ساخته شده بود.

مورگان فریمن در «بروس قادر مطلق» (Bruce Almighty) محصول ۲۰۰۳

نام نقش: خدا

خلاصه داستان: به مردی که زیاد از خدا شکایت می کند قدرت های مطلقی داده می شود تا بفهمد که اداره ی دنیا چقدر سخت است.

نمره راتن تومیتوز: ۴۸ درصد

فیلم «رستگاری در شاوشنک» (The Shawshank Redemption) را مورگان فریمن به موفقیت رساند. این فیلم که آن را یکی از بهترین فیلم های تاریخ می دانند، بخش عمده ی موفقیت خود را مدیون فریمن است.

شاید «رستگاری در شاوشنک» بهترین فیلم کارنامه ی حرفه ای فریمن باشد، اما بسیاری از ما فریمن را برای آنچه که شاید بهترین تجسم سینمایی خدا تا به اکنون باشد، می شناسیم و دوست داریم. گرچه خود فیلم بازخورد عالی ای نداشت، اما بازی او در «بروس قادر مطلق» بی عیب و نقص بود.

اما تامپسون در «در واقع عشق» (Love, Actually) محصول ۲۰۰۳

نام نقش: کارن

خلاصه داستان: این فیلم به ماجراهای زندگی عاشقانه هشت زوج مختلف طی اتفاقاتی مشترک می پردازد که در روزهای پرهیاهوی پیش از کریسمس در شهر لندن رخ می دهند.

نمره راتن تومیتوز: ۶۴ درصد

اما تامپسون در دهه ی ۱۹۹۰ با بازی در درام های تاریخی زیادی توانست به شهرت برسد که «بازمانده روز» (The Remains of the Day) و «به نام پدر» (In the Name of the Father) فقط ۲ مورد از آن ها است. او اسکار بهترین فیلمنامه ی اقتباسی را هم برای فیلم «عقل و احساس» (Sense and Sensibility) دریافت کرد که در آن نقش آفرینی هم کرده بود. تامپسون برای بازی اش در این فیلم هم در بخش بازیگری نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او یک جایزه اسکار بهترین بازیگر زن هم برای بازی اش در فیلم «هواردز اند» (Howard’s End) دارد.

با این حال، تامپسون نشان داده توانایی بازی در آثار کمدی را هم دارد و گرچه فیلم «دایه مکفی» (Nanny McPhee) او بیشتر یک کمدی بزن و بکوب است، اما «درواقع عشق» یک کمدی کلاسیک محسوب می شود که قطعاً هر کسی از آن خوشش می آید. تامپسون در این فیلم نه تنها بسیار بامزه است، بلکه یکی از پر احساس ترین گریه های سینما تا به اکنون را هم به تصویر می کشد. این فیلم گواهی است بر توانایی های بازیگری تامپسون.

داستین هافمن در «ملاقات با فاکرها» (Meet the Fockers) محصول ۲۰۰۴

نام نقش: برنی فاکر

خلاصه داستان: وقتی خانواده ی برنز برای اولین بار خانواده ی فاکر آشنا می شود همه چیز به هم می ریزد.

نمره راتن تومیتوز: ۳۹ درصد

داستین هافمن هم مانند دنیرو، به آن دسته از بازیگران آمریکایی سبک متد اکتینگ تعلق دارد که حالا  آن ها را از بهترین بازیگران تاریخ سینما می دانند. موفقیت ها و فیلم های هافمن بیشتر از آن است که بتوان آن ها را فهرست کرد اما او برای نقش آفرینی اش در فیلم های «کریمر علیه کریمر» (Kramer vs. Kramer)  و «مرد بارانی» (Rain Man) جایزه اسکار دریافت کرده و در درام هایی مثل «فارغ التحصیل» (The Graduate) و «ماراتن من» (Marathon Man) هم بازی کرده. نقش آفرینی هافمن در فیلم «توتسی» (Tootsie) نامزدی جایزه اسکار را برای او به ارمغان آورد. این فیلم گرچه کمدی است، اما بیشتر یک کمدی درجه یک و جشنواره پسند است.

فیلم «ملاقات با فاکرها» اما از نوع کمدی های رایج است و بازیگری مثل هافمن می تواند در آن نفس راحتی بکشد و خوش بگذراند. هر نظری هم که راجع به خود فیلم داشته باشید، دیدن هافمن در نقش پدر بن استیلر واقعاً فوق العاده است، به خصوص در کنار دنیرو و باربارا استرایسند.

برد پیت در «آقا و خانم اسمیت» (Mr & Mrs Smith) محصول ۲۰۰۵

نام نقش: جان اسمیت

خلاصه داستان: زن و شوهری که زندگی کسالت باری در کنار یکدیگر دارند متوجه می شوند هر دو آدمکش هستند و از طرف سازمان های رقیب برای کشتن همدیگر استخدام شده اند.

نمره راتن تومیتوز: ۵۹ درصد

گرچه ستاره بودن و جذابیت های ظاهری برد پیت اغلب بر توانایی های بازیگری اش سایه می اندازد اما او بازیگر همه فن حریفی است و تجربه ی بازی در همه نوع ژانری را دارد. بیشتر فیلم های او درام هستند مثل «مورد عجیب بنجامین باتن» (The Curious Case of Benjamin Button)، «باشگاه مشت زنی» (Fight Club)، «هفت» (Se7en)، یا «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood) که برای بازی اش در آخری برنده ی جایزه اسکار شد. اما جذابیت طبیعی او برای فیلم های کمدی هم بسیار ایده آل است. فیلم «آقا و خانم اسمیت» احتمالاً نزدیک ترین تجربه ی او به یک کمدی محض محسوب می شود.

کیت وینسلت در «تعطیلات» (The Holiday) محصول ۲۰۰۶

نام نقش: آیریس

خلاصه داستان: دو زن که با شریک عاطفی شان به مشکل برخورده اند، خانه های خود در کشورشان را با یکدیگر عوض می کنند و در این حین با مردی در آن کشور آشنا و به او علاقمند می شوند.

نمره راتن تومیتوز: ۴۹ درصد

کیت وینسلت یکی از برجسته ترین بازیگران زن درام بریتانیایی به شمار می رود و در فیلم های درام مختلفی نقش آفرینی کرده، از «تایتانیک» (Titanic) و «بچه های کوچک» (Little Children) گرفته تا «کتابخوان» (The Reader) که برای بازی اش در آخری موفق به دریافت جایزه اسکار شد.

اما در فیلم «تعطیلات» وینسلت ثابت می کند که می تواند بامزه هم باشد. او متانت زیادی به نقش «آیریس» داده که احتمالاً بیشترین همذات پنداری را در میان تمام شخصیت های فیلم در مخاطب ایجاد می کند. جذابیت انگلیسی بامزه ی او، نقطه ی مقابل شوخ طبعی آمریکایی کامرون دیاز است و وینسلت و جک بلک زوج فوق العاده ای در کنار هم ساخته اند.

مریل استریپ در «شیطان پرادا می پوشد» (The Devil Wears Prada) محصول ۲۰۰۶

نام نقش: میراندا پریستلی

خلاصه داستان: زن جوان باهوشی که به تازگی از دانشگاه فارغ التحصیل شده دستیار میراندا پریستلی، سردبیر یک نشریه ی مد تراز بالا می شود.

نمره راتن تومیتوز: ۷۵ درصد

مریل استریپ را شاید بتوان همه فن حریف ترین بازیگر زن دنیا و یکی از بهترین بازیگران زن تاریخ دانست. استریپ می تواند هر نقشی که به او واگذار می شود را تبدیل به یک شاهکار کند و تا به حال ۳ بار، برای نقش آفرینی هایش در فیلم های «کریمر علیه کریمر» (Kramer vs. Kramer)، «انتخاب سوفی» (Sophie’s Choice) و «بانوی آهنین» (The Iron Lady) برنده ی جایزه اسکار شده.

اما او تجربه های موفقی هم در ژانر کمدی داشته. استریپ برای بازی اش در نقش «میراندا پریستلی» در فیلم «شیطان پرادا می پوشد» نامزد دریافت جایزه اسکار شد. نقش آفرینی او در این فیلم حقیقتاً شایستگی این نامزدی را داشت. استریپ به شخصیتی که می توانست به راحتی  کلیشه ای از آب درآید، عمق و ریزه کاری داد.

جورج کلونی در «بخوان و بسوزان» (Burn After Reading) محصول ۲۰۰۸

نام نقش: هری فارر

خلاصه داستان: یک دیسک که حاوی اطلاعات مبهمی از یک مأمور سی آی اِی است از پیش دو کارمند بی پروا و احمق یک باشگاه ورزشی سر در می آورد که سعی می کنند آن را بفروشند.

نمره راتن تومیتوز: ۷۸ درصد

جورج کلونی که جزء بازیگران اصلی فیلم «یازده یار اوشن» (Ocean’s Eleven) و دنباله هایش بوده، با فیلم های کمدی درام غریبه نیست. حقیقت آن است که کلونی خود به قدری کاریزماتیک و جذاب است که احتمالاً از عهده ی هر نقشی برمی آید. او گرچه تجربه ای مثل کمدی بزن و بکوبی که در فیلم «بخوان و بسوزان» برادران کوئن وجود داشت را چندان تکرار نکرده اما بازی خوبی در کنار دیگر ستاره های این فیلم مثل برد پیت و فرانسیس مک دورمند دارد.

تام کروز در «تندر استوایی» (Tropic Thunder) محصول ۲۰۰۸

نام نقش: لس گروسمن

خلاصه داستان: در جریان سلسله اتفاقاتی عجیب و غریب، یک گروه از بازیگرانی که در حال بازی در یک فیلم جنگی پرخرج هستند مجبور می شوند به همان سربازهایی تبدیل شوند که نقش شان را بازی می کنند.

نمره راتن تومیتوز: ۸۱ درصد

تام کروز به بازی در فیلم های اکشن مشهور است اما او تا به حال ۳ بار، برای بازی اش در فیلم های «متولد چهارم ژوئیه» (Born on the Fourth of July)، «جری مگوایر» (Jerry Maguire) و «مگنولیا» (Magnolia) نامزد دریافت جایزه اسکار شده. اما نقش در مجموع کمدی او در فیلم «تندر استوایی» بود که مخاطبان را بسیار تحت تأثیر قرار داد. همبازی او، رابرت داونی جونیور شاید نامزدی جایزه اسکار را برای نقش آفرینی اش در این فیلم کسب کرده باشد، اما کروز هم در آن غیر قابل شناسایی و همانقدر بامزه است. صحنه ی رقص انتهای فیلم هم ایده ی تام کروز بود.

رالف فاینز در «هتل بزرگ بوداپست» (The Grand Budapest Hotel) محصول ۲۰۱۴

نام نقش: ام. گوستاو

خلاصه داستان: این فیلم ماجراجویی های گوستاو اچ، کارمند یک هتل مشهور در کشوری خیالی به نام جمهوری زوبروکا، درفاصله ی جنگ های اول و دوم جهانی و زیرو مصطفی، کارگر این هتل را به تصویر می کشد که به مورد اعتمادترین دوست گوستاو تبدیل می شود.

نمره راتن تومیتوز: ۹۱ درصد

رالف فاینز به خاطر بازی حیرت انگیزش در نقش یک قهرمان در فیلم «بیمار انگلیسی» (The English Patient) و در نقش یک نازی شرور در فیلم «فهرست شیندلر» (Schindler’s List) نامزد جایزه اسکار شده و با نقشش، «لرد ولدمورت» در مجموعه فیلم «هری پاتر» (Harry Potter) هم به شهرتی جهانی دست پیدا کرده. بنابراین به عهده گرفتن نقش اصلی فیلم «هتل بزرگ بوداپست»، کمدی چشم نواز وس اندرسون، تغییری در مسیری کاری او محسوب می شود. بازی فاینز در این فیلم به قدری خوب بود که نامزد نشدنش برای جایزه اسکار را باید به حساب بدشانسی او گذاشت.