دانشمندان پی بردند اغلب پستانداران از نظر ژنتیکی بیشتر شبیه پدر خود هستند. بسیاری از ما تصور می کنیم فرزندان نیمی از دی‌ان‌ای شان را مادر خود می گیرند و نیمی دیگر را از پدر خود. اما تحقیقات از غالب تر بودن ژن های پدر حکایت دارد. با وجود اینکه ژن های پدر و مادر به یک اندازه در فرزندان وجود دارند، اما این ژن ها عملکرد متفاوتی دارند که این تساوی را برهم می زند.
در ادامه به نتایج این پژوهش ها خواهیم پرداخت.
ما جنسیت مان را از پدرمان به ارث می بریم
جنسیت فرزند را می توان بر اساس ژن های پدر تعیین کرد. در حقیقت، با کمک شجره ی پدر می توان فهمید که زوجی دختردار خواهد شد یا پسردار.
این مسأله در واقع به اسپرم پدر بستگی دارد؛ اگر اسپرم حامل کروموزوم X باشد، با کروموزوم X تخمک مادر، بچه دختر خواهد شد. برعکس، اگر اسپرم پدر حامل کروموزوم Y باشد، بچه پسر خواهد شد.
پسرها می توانند قدرت باروری شان را از پدرشان به ارث ببرند
مردانی که از مشکلات باروری رنج می برند ممکن است این مشکلات را برای پسر خود به ارث بگذارند، گرچه محققان هنوز در این مورد مطمئن نیستند و معتقدند به تحقیقات بیشتری در این خصوص نیاز است.
تحقیقات فعلی همچنین نشان داده در پسرانی که از طریق لقاح مصنوعی متولد شدند، احتمال پایین بودن کیفیت اسپرم، همچون پدرشان، بالاتر است. علاوه بر این پسران مردانی که سابقه ی مشکلات باروری در خانواده ی آن ها وجود ندارد، از اسپرم بسیار بیشتری برخوردارند.
ما وضعیت روانی مان را از پدرمان به ارث می بریم
گرچه هم پدر و هم مادر می توانند در چگونگی وضعیت روانی فرزندشان در آینده تأثیرگذار باشند، اما در پدران مبتلا به اسکیزوفرنی، اختلال بیش فعالی یا نقص توجه، احتمال به ارث گذاشتن این مشکلات برای فرزندان بیشتر است.
برخی تحقیقات هم نشان داده احتمال بروز جهش های جدید در دی‌ان‌ای پدران بالاتر است، چون روند تولید اسپرم های جدید تا پایان عمر در مردان ادامه پیدا می کند (برخلاف زنان که تخمک های خود را از بدو تولد دارند). پس این احتمال وجود دارد که بیماری های ژنتیکی و اختلالات عصبی تکاملی نادر مانند اوتیسم از پدر به فرزند به ارث برسد.
ما خنده هایمان را از پدرمان به ارث می بریم
اندازه ی دندان ها و محل قرارگیری آن ها، شکل فک و مواردی از این قبیل، همگی از پدر و مادر به فرزند به ارث می رسند. با این حال دانشمندان می گویند ممکن است ژن پدر در این زمینه قوی تر باشد. پس در بحث دندان، ژن های پدر می تواند حساس بودن یا نبودن مینای دندان یا به هم ریخته بودن یا نبودن دندان های فرزند را تعیین کند.
ما قدمان را از پدرمان به ارث می بریم
از قرار معلوم، پدرانی که قد بلندتری دارند، فرزندان آن ها هم قد بلندتری خواهند داشت. اینطور که تحقیقات نشان می دهد پدرها نقش تعیین کننده ای در قد آینده ی فرزندشان دارند (همینطور قد و اندازه ی جنین)، اما در مقابل، به نظر نمی رسد نقشی در فرم بدن یا وزن فرزندشان داشته باشند. در حقیقت از قرار معلوم آن کسی که در میزان چربی بدن فرزند نقش دارد مادر است.
ما می توانیم حتی شخصیت پدرمان را به ارث ببریم
محققان می گویند ژن ها در شکل گیری شخصیت فرزندان هم نقش دارند، اما میزان این تأثیرگذاری هنوز روشن نیست. شواهد و قرائن حاکی از آن است که ژن ها می توانند روی پیام رسان های شیمیایی ای همچون سروتونین و دوپامین تأثیر بگذارند اما در این خصوص هم محققان هنوز از میزان این تأثیرگذاری بی اطلاع اند.
این مسأله ممکن است روی مغز و ویژگی های شخصیتی فرد از جنبه ی افسردگی، اضطراب یا خجالتی بودن تأثیر بگذارد.
بدون نظر