داستان جذاب ترین شکارچی کوسه جهان که الهام بخش ساخت فیلم «آرواره ها» شد

والری تیلور پس از ۵۰ سال شنا در دریا در کنار کوسه های غول پیکر اکنون می داند چطور از حمله این هیولاها جان سالم به در ببرد. او در این باره می گوید: «من چند بار مورد حمله کوسه قرار گرفته ام. می دانم که باید کاملاً بی حرکت بایستیم و آن ها خواهند رفت». اما زنی که زمانی زیباترین و جذاب ترین شکارچی کوسه نامیده شده و الهام بخش فیلم «آرواره ها» (Jaws) نیز بود زندگی بسیار هیجان انگیزی در دریاها، اقیانوس ها، قاره ها و حرفه های مختلفی داشته است. شکارچی کوسه در این باره می گوید :«من آن را اینقدر هیجان انگیز نمی بینم. این کاری است که انجام دادم».

تیلور در سن ۱۲ سالگی به فلج اطفال مبتلا شده اما بهبود یافت. او در سن ۱۵ سالگی مدرسه را رها کرد و به سراغ انیماتوری رفت، سپس شانسش را در مدلینگ وبازیگری آزمود و در نهایت عشقش را در آب یافت. او با عشق زندگی اش ازدواج کرده و همراه با شوهرش شروع به استفاده از یک تکنولوژی پیشرو و جدید در زمینه عکسبرداری در زیر دریا کردند که در نهایت توجه توجه هالیوود را به خود جلب کرد. این زن ۸۴ ساله می گوید که هنوز هم به غواصی و شنا کردن در دریا ادامه می دهد: «این روزها مجبورم این کار را در آب های گرم در مناطقی مانند اندونزی انجام دهم. مفاصل آرتروزی من مناسب آب های سرد استرالیا نیستند و فشار آب درد را از بین می برد». والری تیلور در شهر سیدنی و در سال ۱۹۳۵ بدنیا آمد و بعدها به ولینگتون، نیوزیلند نقل مکان کرد.

او در کنار خانواده اش در این شهر زندگی کرده و پدرش صاحب یک کارخانه باتری سازی بود. زمانی که تیلور تنها ۱۲ سال داشت از فلج اطفال جان سالم به در برد. بعد از ابتلا به این ویروس کشنده، او را از پدر و مادرش گرفته و در یک مکان قرنطینه شده در کنار کودکان مبتلا به فلج اطفال که برخی در حال مرگ بودند نگهداری می کردند. تیلور می گوید هنوز هم درد غیرقابل تحملی که سمت راست بدنش را از کار انداخته بود به یاد دارد: «کودکان در حالی که گریه می کردند وارد می شدند، هرگز دست از گریه کردن برنمی داشتند و وقتی گریه هایشان تمام می شد، آن ها را در پارچه ای سفید پیچیده و می بردند».

بعد از سه هفته درد غیرقابل تحمل و ناتوان کننده، اعلام شد که وی دیگر ناقل ویروس نبوده و به یک مرکز درمانی دیگر منتقل شد که در آن پرستاران دست و پای او را ماساژ داده و دراز می کردند تا از کوتاه شدن آن ها جلوگیری کنند، به روشی بحث برانگیز که در استرالیا مورد استفاده قرار نمی گرفت. تیلور در این باره می گوید: «بسیار دردناک و شکنجه وار بود. به من گفته شد تنها در صورتی می توانم بیمارستان را ترک کنم که بتواونم عرض راهرو را راه بروم». او در ابتدا برای راه رفتن به ابزارهای حمایتی نیاز داشت اما بعد از ۹ هفته کار و تمرین سخت بالاخره توانست با پاهای خود از بیمارستان خارج شود.

والری تیلور از تجربه خود در آن روزها می گوید: «دستم کمی کوتاه شد زیرا آن ها روی پاهایم تمرکز کرده بودند. اما فلج اطفال می تواند در ۶۰ سالگی نیز برگردد هر چند برای من برنگشت». پس از این ماجراها، خانواده او در اوایل دهه ۵۰ به سیدنی بازگشته و پس از آن بود که والری مدرسه را ترک کرده و روزش را با نقاشی های کمیک برای مجلات سپری می کرد. او همچنین ماهیگیری با نیزه را نیز برای پدرش آغاز کرد، مردی که به دلیل کار در کارخانه باتری سازی و مسمومیت ناشی از ترکیبات سمی دیگر توان ماهیگیری نداشت. تیلور همچنین غواصی را در این دوره یاد گرفت. بعد از مدتی تیلور به شکل جدی تری غواصی را دنبال کرده و در چندین رقابت تمامی رقبای مرد خود را شکست داده و مقام اول را کسب کرد.

به گفته خودش، او ۲۲ یا ۲۳ ساله بود که شوهر آینده اش، ران تیلور، را ملاقات کرد که در جریان یک مسابقه ماهیگیری را نیزه رخ داد. این دو با ابزارهایی که خود ساخته بودند شروع به عکسبرداری در زیر دریا کردند و بعد از جلب توجه هالیوود، فیلم گرفتن در زیر دریا نیز آغاز شد. والری قهرمان زنان و ران قهرمان مردان در رشته غواصی و ماهیگیری با نیزه بودند اما چیزی که در نگاه اول آن ها را شیفته هم ساخت حس ماجراجویی مشترکشان بود. والری و ران در سال ۱۹۶۳ ازدواج کرده و با استفاده از دوربین های ضد آب و لنزهایی که ران خودش ساخته بودن شروع به عکسبرداری در زیر دریا کردند.

والری در این باره می گوید: «حتی نمی دانستم که می شود زیر آب عکس گرفت، ران یک نابغه بود، او در این بازی بسیار از دیگران پیش بود. فیملبرداری در زیر آب یک ماجراجویی فوق العاده بود زیرا اولین کسانی بودیم که این کار را می کردیم. یک کشف بزرگ بود». سه سال بعد در ۱۹۶۶ ران اولین فیلم خود را از یک کوسه سفید غول پیکر گرفت. چیزی که به عنوان یک سرگرمی آغاز شده بود به یک حرفه تبدیل شد وقتی ویدیوهایی هیجان انگیزی که این زوج در اعماق دریاها می گرفتند سینماها را به هیجان آورد.

تیلور در این باره می گوید: «آن ها فیلم های ران را خریده و در سالن های خبری در سراسر جهان به نمایش در می آوردند و به ازای هر فیلم ۲۴ پوند می پرداختند- دستمزد پایه در آن زان هفته ای ۱۰ پوند بود- به همین خاطر این عدد پول خوبی بود. و آن ها چیزی جز موجودات دریایی خطرناک نمی خریدند، و اگر یک دختر بلوند با لباس غواصی در میان کوسه ها شنا می کرد، خب، خوب می فروخت. به همین دلیل این کاری بود که ما کردیم». سپس در سال ۱۹۶۹ از این زوج خواسته شد در ساخت مستند Blue Water, White Death که در مورد کوسه ها بود همکاری کنند. فیلمبرداری این مستند در دوربان، آفریقای جنوبی ، اقیانوس هند و جنوب استرالیا صورت گرفته و ۹ ماه به طول انجامید. والری که در دوران نوجوانی برای مدتی در عرصه مدلینگ و بازیگری کار کرده بود، از تجربیات خود در برابر دوربین استفاده کرده و در این مستند جلوی دوربین ظاهر شد.

آن ها در این مستند از کوسه های باله سفید اقیانوس فیلمبرداری کردند که خطرناک ترین گونه کوسه در جهان است و بیش از هر گونه کوسه دیگری انسان را شکار و مجروح کرده اند. نقشه این بود که تیم فیلمبرداران زیر دریا در این مستند، از قفس هایی که به جنازه وال های مرده بسته شده بودند بیرون آمده و از غواصانی که بین نزدیک به ۱۰۰ کوسه شنا می کردند فیلمبرداری شود. والری و ران با مطالعه احوال کشتی هایی که در طول جنگ جهانی دوم در این آب های پر از کوسه خود را برای این مستند خطرناک آماده کردند. آن ها دریافتند که کوسه ها پیش از حمله به قربانی خود ضربه می زنند: «می دانستیم که می توانیم کوسه ها را از خود دور کنیم زیرا آن ها قبل از گاز گرفتن ضربه می زنند. وقتی که ضربه می زنند شما محکمتر به آن ها ضربه می زنید و اینطور است که به شما احترام می گذراند، آن ها بسیار باهوش هستند».

بعد از بارها ضربه زدن به کوسه ها، این موجودات دریایی خطرناک گروه غواصان را به عنوان یک گونه دریایی دیگر پذیرفته و شروع به خوردن گوشت وال های مرده کردند بدون اینکه به غواصان آسیب برسانند. بعد از Blue Water, White Death، ران تیلور کتابی به نام Jaws از تهیه کنندگان هالیوودی دریافت کردند که قرار بود استیون اسیپلبرگ فیلمی به همین نام از روی آن بسازد. تیلور در مورد این ماجرا می گوید: «از ما پرسیدند آیا فکر می کنیم که فیلم خوبی از آب در خواهد آمد و ما هر دو آن را خواندیم و گفتیم بله فکر می کنیم اینطور باشد». بدین ترتیب بود که تیم تهیه کننده فیلم به استرالیا سفر کرد تا در مورد فیلمبرداری از یک کوسه ۲۴ فوتی صحبت کند در حالی که طول متوسط یک کوسه سفید بزرگ حدود ۱۴ فوت است.

در نهایت آن ها تصمیم گرفتند همه چیز را به نسبت ۵۰ درصد بسازند تا کوسه های واقعی را بزرگ تر نشان دهند. در ادامه این زوج به ایالات متحده رفتند تا روی ساخت کوسه مکانیکی ۲۴ فوتی که در فیلم اسپیلبرگ دیده می شود کار کنند، کوسه ای که هنگام ساخت از نام «بروس» برای آن استفاده می شد. هر برداشت از کوسه زنده ای که در فیلم نهایی در سال ۱۹۷۵ دیده می شود یک کوسه استرالیایی است که توسط ران از آن فیلم گرفته شده است.

بعد از فیلم Jaws، این دو در اواخر دهه ۱۹۷۰ در ساخت  Blue Lagoon به بروکس شیلدز و کریستوفر اتکینز کمک کرده و غواصی را به این دو یاد دادند. والری که جای دندان های کوسه را روی چانه خود دارد می گوید بدترین حمله کوسه مربوط به کوسه ای بود که هنگام غواصی متوجه آن نشده و پایش را گاز گرفته بود: «پایین را نگاه کردم و پایم در دهانش بود، به همین خاطر به کوسه لگد زدم و آن را از خودم دور کردم. او چیز اشتباهی را گاز گرفته بود. کار اشتباهی کردم و همه جا را خون فرا گرفته بود. اما اگر توسط کوسه گاز گرفته شدید، سعی کنید آن زمان در حال کار برای هالیوود باشید».

والری و ران در ساخت سریال Those Amazing Animals با اجرای پریسیلیا پریسلی، همسر اول الویس پریسلی، نیز همکاری داشتند که در سال ۱۹۸۰ از شبکه ABC منتشر شد. در جریان این برنامه بود که یک گارد ساحلی پس از مشاهده حمله کوسه به والری به کمک او آمد اما پای والری ۳۰۰ بخیه خورده و بعدها روی آن جراحی پلاستیک انجاام شد. ران تیلور در سال ۲۰۱۲ در اثر ابتلا به سرطان خون درگذشت اما والری از آن زمانی هفت کتاب نوشته و می گوید که همانند دوران ۲۰ سالگی می تواند شنا کند. او یک برنامه غواصی در پاپوآ گینه نو را در اوایل سال ۲۰۲۰ با موفقیت انجام داده و قصد دارد پس از شروع دوباره مسافرت های بین المللی بیشتر به شنا و غواصی بپردازد.

بیشتر بخوانید: ۱۲ حقیقت جالب و خواندنی درباره حمله کوسه ها