یک پدر انگلیسی که بعد از گذران ۳۰۰ روز در بیمارستان به دلیل ابتلا به کرونا، مجبور شده بود راه رفتن و صحبت را از نو یاد بگیرد، بالاخره به خانه بازگشت.
اندرو واتس که در روز کریسمس سال ۲۰۲۰ در بیمارستان ملکه الیزابت ِ لندن بستری شده بود، به دلیل قطع امید پزشکان از وضعیت سلامتی اش، چیزی نمانده بود دستگاه تنفس مصنوعی اش را خاموش کنند.
این راننده تاکسی ۴۰ ساله که اهل جنوب لندن است، یکی از طولانی ترین دوره های ابتلا به کرونا را در میان بیماران این بیمارستان داشت. او ۸ ماه را در بخش مراقبت های ویژه و ۲ ماه را نیز در بخش عمومی بیمارستان سپری کرد.
پزشکان می گویند او یکی از بیمارترین مبتلایان کرونا است که تاکنون دیده اند.
بعد از ۵ هفته خواب مصنوعی و یک کلاپس ریه که می توانست جانش را بگیرد، وضعیت سلامتی اندرو به قدری وخیم شد که در ماه فوریه پزشکان به خانواده ی اش اطلاع دادند در فکر آن هستند که دستگاه تنفس مصنوعی او را خاموش کنند.
این پدر انگلیسی که دو فرزند دارد می گوید: «از یک هفته قبل از کریسمس ۲۰۲۰ احساس کردم حالم خوب نیست.»
«غذا نمی خوردم و وزنم داشت پایین می آمد اما فکر کردم فقط به خاطر اضطرابی است که داشتم.»
«وقتی به خاطر کرونا در بیمارستان بستری شدم، بدنم اولش پاسخ خوبی به درمان ها داشت اما بعدش سطح اکسیژن خونم شروع کرد به پایین آمدن.»
«از من سی تی اسکن گرفتند و آن وقت به من گفتند دچار پنوموتوراکسی شدم که یک شکاف است که روی ریه به وجود می آید.»
به خاطر محدودیت های کرونایی آن زمان، اندرو مجبور شد به تنهایی در بیمارستان بماند و نمی دانست چطور وضعیتش را برای پدر و مادرش توضیح دهد.
«چون دوره ی اوج کرونا بود، در بیمارستان تنها بودم و اجازه ی هیچ ملاقاتی را نمی دادند، به خاطر همین تحملش خیلی سخت بود.»
«وقتی با خواهر و همسرم تلفنی صحبت می کردم خیلی گریه می کردم اما نمی خواستم پدر و مادرم چیزی بفهمند. حس می کردم توان گفتنش را به آن ها را ندارم.»
ریه های اندرو بعد از پشت سر گذاشتن دومین کلاپس در نهایت رو به بهبودی گذاشتند و او در ژوئن ۲۰۲۱ توانست بدون دستگاه تنفس مصنوعی نفس بکشد.
خانواده ی اندرو، یعنی همسرش هیلی و پسرانش، جک ۶ ساله و جاشوآی ۳ ساله، بالاخره توانستند به دیدن او بروند، گرچه اندرو تنها با یک چوب بلند می توانست به حروف روی یک تخته اشاره کند و با این روش با آن ها صحبت کرد.
علاوه بر این، چون مدت زیادی از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده کرده بود، مجبور شد صحبت کردن و راه رفتن را از نو یاد بگیرد.
این در حالی بود که در اکتبر ۲۰۱۹ معلوم شده بود اندرو به سرطان لنفاوی مبتلا شده و او تحت شیمی درمانی قرار گرفته بود و درست چند ماه قبل از آنکه معلوم شود اندرو به کرونا مبتلا شده، دوره ی فروکش سرطان را طی می کرد.
اندرو پیش از آنکه به دلیل ابتلا به کرونا در بیمارستان بستری شود، به خاطر سرطانش در بیشتر سال ۲۰۲۰ به دقت از خود مراقبت کرده بود.
او می گوید: «همه اش با خودم فکر می کردم: “چرا من؟”»
«خیلی سخت بود که بتوانی مثبت فکر کنی. اما یادم آمد که وقتی قرار بود شیمی درمانی بشوم، به من می گفتند که نگاهم رو به جلو باشد، برای خودم هدف های کوچکی تعیین کنم و وقتی به آن ها رسیدم باز هدف های دیگری مشخص کنم. این بار هم همین کار را کردم.»
در مدت حضور اندرو در بیمارستان، میان او و پزشک ها، پرستارها، فیزیوتراپ ها و گفتار درمانگرهای بیمارستان رفته رفته رابطه ای دوستانه شکل گرفت.
در ۲۱ اکتبر وقتی اندرو بالاخره بعد از سپری کردن در مجموع ۳۰۰ روز در بیمارستان می خواست به خانه بازگردد، همه ی آن ها برای خداحافظی با او به صف شدند.
اندرو می گوید: «اینجامراقبت فوق العاده ای از من شد اما سفر من حتی به پایان نزدیک هم نشده.»
«بازگشت به خانه هدف بزرگی است اما این تازه شروع راه دیگری در روند بهبودی من است.»
«تازه چهار هفته است که راه رفتن را شروع کرده ام و هدف بعدی ام این است که تا کریسمس بتوانم تا مدرسه ی پسرم پیاده بروم و از آنجا تا خانه هم پیاده برگردم.»
ای دروغگو، انگلیسی درغگوی مزخرف