آداب معاشرت عجیبی که در گذشته رواج داشت اما اکنون خنده دار هستند

از کودکی به ما یاد داده اند که چه رفتاری در جامعه مناسب محسوب می شود. به این علم «آداب معاشرت» گفته می شود. و هر دوره ی زمانی آداب معاشرت مخصوص به خود را دارد. مثلاً در یونان باستان خوردن به صورت دراز کش ایرادی نداشت اما ۱۵۰ سال بعد، پوشیدن دستکش در خیابان کار ناپسندی محسوب می شد.

در ادامه از آداب معاشرت عجیبی خواهییم که در گذشته پذیرفته بودند اما حالا برای ما مضحک هستند.

قاشق خودشان را سر میز غذا می آوردند

در دوران حکومت تودورها در انگلیس، مرسوم بود هر کس کارد و قاشق خودش را سر میز غذا آورد، به استثنای خانه های ثروتمندان که در آن ها همه چیز مهیا بود.

در عکس ها لبخند نمی زدند

اگر عکس های قدیمی را دیده باشید، حتماً متوجه  شده اید در بیشتر آن ها آدم ها لبخند به لب ندارند. به گفته ی مورخان، یکی از دلایل این امر دندان های افراد بود. دندان های اغلب افراد وضعیت چندان خوبی نداشت یا حتی اصلاً دندانی نداشتند به همین دلیل بود که آدم ها علاقه ای به نشان دادن دندان های خود نداشتند. با این حال، برخی مورخان می گویند نامناسب بودن وضعیت دندان ها در آن زمان امری طبیعی بود و به همین دلیل افراد تردیدی در نشان دادن دندان های خود نداشتند.

بر اساس یک نظریه ی دیگر، علت این امر آداب معاشرت بوده است. در آن زمان خنده ی پهن را دیوانگی یا امری ناپسند می دانستند به همین دلیل آدم ها سعی می کردند لبخند نزنند.

دست های خود را با رومیزی تمیز می کردند

از آنجایی که هنوز دستمال سفره وجود نداشت، بعد از خوردن غذا دهان و دست های خود را با دست هایشان پاک می کردند. در دوران قرون وسطی، استفاده از رومیزی رفته رفته رواج یافت. در ابتدا از آن به صورت تزئینی در دورهمی های طبقات بالاتر جامعه استفاده می شد. با این حال، رومیزی ها به تدریج کاربردی تر شدند. از آن ها به عنوان یک دستمال سفره ی بزرگ برای همه ی افرادی که دور میز حضور داشتند، استفاده می شد.

طبقات بالاتر جامعه می توانستند دراز کشیده غذا بخورند

امروزه آداب معاشرت حکم می کند پشت میز صاف و درست بنشینیم. این موضوع اما حتماً برای یونانیان باستان خنده دار بوده چون برای آن ها دراز کشیدن پشت میز غذا امری طبیعی بود. با این حال، این امر تنها درمورد طبقات بالاتر جامعه صدق می کرد. آن ها با این کار، قدرت و سبک زندگی مجلل خود را به رخ می کشیدند.

مدل مو بر اساس رنگ مو انتخاب می شد

در کتاب هایی که در دوران ویکتوریا برای خانم های جوان نوشته می شد، توجه ویژه ای به مدل موها می شد. نویسنده ها به بانوان توصیه می کردند ابتدا مدل موهای مختلفی را امتحان کنند تا متوجه شوند کدام یک بیشتر از همه برایشان مناسب است. به علاوه، توصیه می کردند مدل موی خود را بر اساس ویژگی ها ظاهری شان انتخاب کنند.

بر اساس این کتاب ها، موی روشن درمجموع بیشترین زیبایی را در حالت فر دارد. حلقه های موی تیره هرگز نباید در حجم زیاد روی شانه ها قرار گیرند. از سویی دیگر، باز گذاشتن موها از نظر عده ی قلیلی شیک بود چون آن را به جای سادگی، نشانه ی غرور و خودبینی می دانستند.

دست باید داخل لباس قرار می گرفت

در قرن ششم پیش از میلاد، یونانی ها بیرون بودن دست ها از لباس هنگام صحبت کردن را دور از ادب می دانستند. حتی در مجسمه های آن زمان، یک دست همیشه زیر ردا قرار داشت. بعداً به مدت چندین قرن این قاعده فراموش شد.

این رسم اما در قرن هجدهم احیا شد ، زمانی که نقاشان پرتره شروع به گرفتن الهام از مجسمه های باستانی کردند. آن ها این ژست مجسمه های یونانی که به امضای آن ها بدل شده بود را می پسندیدند و رفته رفته از سوژه های خود خواستند که آن ها هم یک دست خود را پنهان کنند. درنتیجه، بسیاری از شخصیت های معروف در این حالت ترسیم شدند.

بغل کردن و بوسیدن کودک خود ممنوع بود

تا اواسط قرن بیستم، در کتاب های فرزندپروری توصیه می شد بزرگتر ها به گریه ی بچه ها اعتنا نکنند. به گفته ی نویسندگان این کتاب ها، بچه ها باید یاد می گرفتند که چنین رفتاری نتیجه ای جر بی اعتنایی پدر و مادرشان به آن ها ندارد. لوس کردن بچه ها امری ناپسند محسوب می شد و بغل کردن و بوسیدن بچه های خود پذیرفته نبود. یکی دیگر از اصول بچه داری در آن زمان این بود که با بچه های زیر ۶ ماه، هرگز نباید بازی شود.

پوشیدن دستکش در خیابان کار ناپسندی بود

بر اساس آداب معاشرت قرن نوزدهم، پوشیدن دستکش در خیابان بی ادبی محسوب می شد. در کتاب های آداب معاشرت، توصیه می شد قبل از خروج از خانه حتماً چک شود که خانم ها کاملاً آماده هستند. مرتب کردن لباس یا پوشیدن چیزی در ملأعام کار شرم آوری بود.

نامزدها یک دقیقه هم نمی توانستند باهم تنها باشند

در عصر ویکتوریا نامزدی یک زن و مرد اصول و آداب زیادی را دربرمی گرفت. مثلاً، یک مرد متشخص باید قبل از خواستگاری از زن مورد علاقه اش، ابتدا از پدر او اجازه می گرفت. اگر به دلیلی نامزدی به هم می خورد، زن و مرد باید ارتباط شان را با یکدیگر قطع و باهم مثل یک غریبه ی کامل رفتار می کردند.

اگر هم زن و هم پدرش با خواستگاری مرد موافق بودند، همسران آینده باید اصول نجابت را رعایت می کردند. زن و مرد هرگز نباید باهم به تنهایی بیرون می رفتند و نمی توانستند با هم درگوشی صحبت کنند تا باعث خنده و حرف و حدیث مردم نشوند. فشردن دست مرد توسط زن هم ناپسند محسوب می شد.

 زن ها فقط یک ساعت در هفته می توانستند بدون کرست باشند

در اواخر قرن نوزدهم، در بسیاری از کشورها این باور وجود داشت که بدن زن به یک تکیه گاه اضافه نیاز دارد. بر همین اساس، پشت زنان چه در حالت نشسته و چه در حالت ایستاده می بایست صاف می بود. اعتقاد بر این بود که بدون کرست، اندام های داخلی بدن زنان تحمل وزن بدن شان را ندارند.