در طول تاریخ، انسان ها برای پیشرفت به همکاری و روابط اجتماعی متکی بوده اند. البته، وقت گذراندن ما با افراد مختلف، در طول زندگی ما تکامل می یابد.
با استفاده از آمارهای Our World in Data، به بررسی این موضوع می‌پردازیم که آمریکایی‌ها در سنین مختلف زندگی خود بیشترین زمان را با چه کسانی می‌گذرانند. نوجوانی تا بزرگسالی
در سال‌های نوجوانی متوسط آمریکایی‌ها، بیشتر وقت خود را تنها با خانواده می‌گذرانند. این منطقی است، زیرا اکثر افراد زیر ۱۸ سال هنوز در خانه ای با هسته خانواده خود زندگی می کنند، یعنی پدر و مادر و خواهر و برادر.
با جهش به اوایل بزرگسالی، افراد ۲۵ ساله به طور متوسط ۲۷۵ دقیقه در روز را تنها و ۱۹۹ دقیقه را با همکاران خود می گذرانند. این آمار، براساس افرادی است که در دهه بیست زندگی خود وارد محیط های کاری شده اند.
در سن ۳۵ سالگی، افراد ۲۶۳ دقیقه از روز را به تنهایی می گذرانند. با این حال، زمان صرف شده با کودکان و شرکای زندگی (نفر دوم)، به ۴۵۰ دقیقه یا حدود ۷.۵ ساعت در روز می رسد.
اگرچه مردم با بالا رفتن سن، زمان بیشتری را با بچه‌ها و شرکای زندگی خود می‌گذرانند، این روند ممکن است تغییر کند، زیرا امروزه زنان فرزندان کمتری دارند. تعداد بیشتری از زنان در حال تحصیل هستند و وارد نیروی کار می شوند که باعث می شود بچه دار شدن را به تعویق بیاندازند یا به طور کامل از آن صرف نظر کنند.
میانسالی تا پیری
با رسیدن به ۴۵ سالگی، هر فرد به طور متوسط ۳۰۹ دقیقه در روز را تنها می گذراند و در رتبه دوم، ۱۹۹ دقیقه را با کودکان می گذراند. وقت گذراندن با همکاران، در طول دهه چهل فرد نسبتاً ثابت باقی می ماند، که برای اکثر افراد مصادف است با اواسط دوران کار.
آمریکایی ها در سن ۵۵ سالگی، زمانی که به تنهایی می گذرانند همچنان در رتبه اول قرار می گیرد، اما زمان صرف شده با شریک زندگی به ۱۸۴ دقیقه می رسد و وقت گذراندن با همکاران نیز افزایش می یابد و زمان صرف شده با کودکان را کاهش می دهد.
به طور معمول، زمانی که در اواسط دهه پنجاه با کودکان سپری می‌شود، با بزرگ شدن کودکان، کاهش شدیدی پیدا می‌کند. امروزه کودکان مدت زمان بیشتری در خانه می مانند. ۵۲ درصد از کودکان بزرگسال در ایالات متحده، با والدین خود زندگی می کنند.
با نزدیک‌تر شدن به دوران پیری، در حدود ۶۵ سالگی و شروع بازنشستگی، افراد زمان کمتری را با همکاران خود می‌گذرانند و بیشتر وقت خود را در تنهایی یا با همسرانشان اختصاص می دهند. از سن ۶۵ تا ۷۵ سالگی، افراد به طور مداوم بیشترین زمان را در تنهایی و سپس با شریک زندگی و خانواده می گذرانند.
تنها بودن یا تنهایی؟
یکی از مهم ترین روندها در نمودار افزایش زمان صرف شده مختص تنهایی است.
زمانی که فردی به ۸۰ سالگی می رسد، تنهایی روزانه به ۴۷۷ دقیقه می رسد که می تواند یک واقعیت مشکل ساز باشد. با ادامه روند پیری جمعیت در بسیاری از کشورهای جهان، افراد مسن بیشتری بدون منابع یا ارتباط اجتماعی باقی می مانند.
علاوه بر این، در حالی که یک چهارم آمریکایی‌های مسن به تنهایی زندگی می‌کنند، روند زندگی انفرادی تقریباً در هر گروه سنی رو به افزایش است.
یک نتیجه طبیعی این است که افزایش زمان تنهایی تأثیرات منفی بر افراد دارد، با این حال، تنها بودن لزوماً مساوی با تنهایی نیست. هیچ ارتباط مستقیمی بین تنها زندگی کردن و احساس تنهایی گزارش نشده است.
یکی از آخرین ملاحظات نقش فناوری در تعاملات اجتماعی ماست. به لطف گوشی‌های هوشمند و پلتفرم‌های اجتماعی، زمانی که در تنهایی می گذرد، لزوماً برابر با انزوا نیست. تنها زمان صرف شده با دیگران نیست، بلکه کیفیت و انتظارات است که باعث کاهش تنهایی می شود.
بدون نظر