بدن انسان اگر بی نقص طراحی شده بود چه شکلی می شد؟

درد طاقت فرسایی که زنان هنگام زایمان متحمل می شوند به دلیل تغییراتی است که بدن انسان طی روند تکامل دستخوش آن ها شده است. در حقیقت، نزدیک به ۶ میلیون سال طول کشیده است تا بدن انسان به شکلی که امروز هست درآید، گرچه تغییراتی که دستخوش آن ها شده ایم ما را بی عیب و نقص نکرده اند و بدن ما چند نقص طراحی دارد که احتمالاً از آن ها بی خبرید.

استخوان لگن

سر بچه ها بزرگ و دهانه ی لگن ما بسیار کوچک است. به همین دلیل مجرای رحم زنان برای سر بچه بسیار تنگ است و همین امر زایمان را بسیار دردناک می کند.

راه حل: برای کمتر شدن درد زایمان ما باید استخوان لگن پهن تری داشته باشیم، اما این امر باعث می شود باسن پهن تری پیدا کنیم که در نتیجه ی آن، راه رفتن برایمان دشوار می شود. یک راه حل دیگر این است که بچه ها از طریق ناف به دنیا بیایند.

نوک سینه ی مردان

نوک سینه در مردان کاملاً بی استفاده است. در حقیقت، این بافت کوچکی که در پشت آن ها وجود دارد می تواند هدف سرطان قرار گیرد. مردان به احتمال زیاد به این دلیل نوک سینه دارند که آن ها بقایای چیزی هستند که در رحم مادر شکل می گیرد. نوک سینه پیش از شکل گیری جنسیت جنین به وجود می آید.

راه حل: برای آنکه مردان بدون نوک سینه متولد شوند، جنسیت جنین باید پیش از رشد نوک سینه شکل بگیرد.

چشم ها

گرچه خودمان متوجهش نمی شویم، اما چشمان ما یک نقطه کور دارند که فاقد بینایی است. نقطه کور چشم نقطه ای روی شبکه چشم است که محل خروج رشته های عصبی چشم از آن است و در آنجا هیچگونه سلول گیرنده ی نور وجود ندارد، به همین دلیل از آنجا هیچگونه پیام عصبی به مغز فرستاده نمی ‌شود و آن بخش در تصویری که فرد می‌ بیند وجود ندارد. برای آنکه ما تصویر واضحی از منظره ی پیش روی خود داشته باشیم، هر دو چشم با یکدیگر همکاری می کنند.

راه حل: برای حل این مشکل باید چشمانی اختاپوسی داشته باشیم، چرا که شکل شبکیه چشم اختاپوس ها به گونه ای است که نقطه کوری در آن وجود ندارد.

ستون فقرات

کمر درد، مشکل بسیار رایجی که شاید همه ی ما دست کم یک بار آن را تجربه کرده باشیم، نتیجه ی روند تکامل بدن انسان است. در گذشته های خیلی دور، زمانی که چهار دست و پا راه می رفتیم، ستون فقرات ما قوس بی عیب و نقصی داشت که باعث می شد اندام های بدن مان در حالت راحتی قرار بگیرند. به همین دلیل فشاری به پشت مان وارد نمی شد.

اما حالا که روی دو پا راه می رویم، ستون فقرات مان مجبور است برای محافظت از اندام های بدن و ایجاد فضا برای آن ها خم شود.

راه حل: برای خلاص شدن از کمر درد، باید دوباره چهار دست و پا راه برویم.

پاها

ما در پاهای خود استخوان های زیادی داریم (۲۶ عدد) که پاها را مستعد درد و آسیب می کنند. دلیلش این است که اجداد میمون مانند ما برای گرفتن شاخه ی درختان و بالا رفتن از آن ها به این استخوان ها نیاز داشتند. حالا اما ما دیگر برای این منظور به آن ها نیاز نداریم.

راه حل: ما باید پاهایی مانند شترمرغ ها داشته باشیم که استخوان های کمتری دارند. چیزی که از پای شترمرغ ها می بینیم یک زانوی تو رفته نیست، بلکه مفصل مچ پای آن ها است. این امر پاهای آن ها را کمتر مستعد آسیب می کند و کمک می کند سریع تر بدوند.

گلو

به این دلیل غذا به راحتی در گلوی مان می پرد که تنها یک بافت زبانه ای کوچک به نام اپیگلوت، نای ما را می پوشاند و مانع ورود غذا به آن می شود. وقتی چیزی می بلعیم اپیگلوت نای را می پوشاند تا غذا وارد مری شود و به معده برسد. پریدن غذا در گلو زمانی رخ می دهد که اپیگلوت به موقع عمل نمی کند.

راه حل: ما باید از توانایی صحبت کردن دست بکشیم. چون اگر اپیگلوت را در پشت دهان خود نداشتیم، می توانستیم بدون نگرانی از پریدن غذا در گلویمان، غذا بخوریم، اما به جایش باید از حنجره ی خود می گذشتیم.

دندان ها

ما انسان ها (و اغلب پستانداران) تنها دو دست دندان داریم، دندان های شیری و دائمی. اما وقتی به آن فکر کنیم که دندان هایمان چقدر زود آسیب می بینند و چقدر پول باید صرف آن ها کنیم، متوجه می شویم که یکی از نقص های بدن ما محسوب می شوند.

ما به دلایل به خصوصی به دندان نیاز داریم. در گذشته، از دندان های نیش برای جویدن گوشت استفاده می شد و دندان های آسیب برای جویدن گیاهان بودند. با این حال، اگر بدن مان یک دست دندان دیگر درمی آورد، درد زیادی متحمل می شدیم.

راه حل: شاید دندان های کانگوروها بهتر باشند. دلیلش این است که دندان های آن ها وقتی خراب می شود، می افتد و جایش را به دندان عقبی خود می دهد.