۱۰ تمرین عجیب شاگردان معبد شائولین؛ از «جیرجیرک طلایی» تا «انگشت الماس» + ویدیو

شاگردان، استادان و ساکنان معبد شائولین در طول تاریخ همواره افرادی رازدار بوده اند. از آغاز متواضعانه شان در استان هنان در چین، فرهنگ شائولین نشینان همچنان مرزهای ذهن، بدن و روح انسان را جابجا کرده است.

پس از یک آتش سوزی هولناک در سال ۱۹۲۹، بسیاری از تاریخ ثبت نشده آن ها از دست رفت. اما راهبی به نام جین جینگ ژونگ دهه ها دانش زندگی ساکنان شائولین را گردآوری کرد. با اجازه رییس بزرگ معبد شائولین، روش های آموزشی ۷۲ هنر شائولین خلق شد. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از عجیب ترین روش های تمرینی شاگردان شائولین آشنا کنیم.

۱۰- بیرون کشیدن میخ (بو دینگ گونگ)

میخ را در یک تخته چوب فرو می کنید، سپس آن را با سه انگشت بیرون می کشید. یک شاگرد شائولین ماه ها این کار را تمرین خواهد کرد. اگر کسی بتواند میخ را به راحتی با انگشت شست، انگشت سبابه و انگشت میانی بیرون بکشد، می تواند در ادامه این کار را با انگشت شست، انگشت حلقه و انگشت کوچک انجام داده و تمرین نماید. قدرت غیر قابل تصور حتی یکی از ضعیف ترین اندام های بدن، یک اصل حیاتی و اثرگذار در آموزش شائولین است. هر انگشت روی هر دو دست باید طوری آموزش داده شود که مقدار زیادی قدرت تولید کرده و به همان اندازه تاب آوری عضلانی داشته باشد. با گذشته زمان، میخ ها بیشتر و بیشتر (در عمق بیشتری از چوب) در چوب فرو برده می شوند. وقتی این کار آسان می شود، چوب قبل از فرو بردن میخ ها خیس می شود و اجازه داده می شود تا میخ ها زنگ بزنند. یک هنرجوی پیشرفته شائولین در این تکنیک با برداشتن میخ های زنگ زده با دو یا حتی یک انگشت و به صورت دسته ای و سریع، مهارت خود را بهبود می بخشد. انگشتان هنرجو باید قدرت فشرده کردن خود چوب را داشته باشد تا بتواند با موفقیت میخ را بیرون بکشد. پس از تسلط بر این تکنیک، انگشتان به اندازه کافی تقویت خواهند شد تا تکنیک های دشوارتری مانند انگشت الماس را انجام دهند.

۹- لگد زدن به سنگ (زو شی گونگ)

اگر کسی تا به حال به شما گفته است که “بروید و با سنگ فوتبال بازی کنید”، احتمالاً فوتبال خوشایندی نبوده است. با این حال، دقیقاً همین فعالیت، قدم اول این رشته شائولین است. هر کسی که به طور اتفاقی یا غیر از این، پایش با یک شیء سفت و سنگین برخورد کرده باشد، می داند که دردی بسیار وحشتناک در پی دارد. زو شی گونگ متعلق به نیروی سخت یانگ است و شاگردان شائولین این تکنیک را با لگد زدن به سنگ های کوچک مانند توپ فوتبال – با پاهای برهنه – آغاز خواهند کرد. هدف از این مهارت، افزایش قدرت و انعطاف پذیری پای فرد است، تا جایی که لگد زدن به یک سنگ بزرگ همانند لگد زدن به یک بالش می شود. در متون شائولین آمده است که با انجام این تمرینات، در مبارزه، فرد می تواند حریف خود را به اندازه سنگ هایی که به آن ها ضربه زده، پرت کند. چنین ضربه محکم و پیشرفته ای به بخش پایینی بدن بلافاصله تعادل حریف را بر هم می زند. ضربه ای از این دست به سر می تواند به سادگی کشنده باشد.

۸- مهارت بدن سبک (جین شن شو)

اگر چه “مهارت بدن سبک” به یک افسانه محبوب در فیلم های هنرهای رزمی تبدیل شده است، اما یک تمرین شائولین بسیار واقعی است. متون معبد شائولین به مردانی با ۱۰۰ “جین” یا ۵۰ کیلوگرم اشاره می کنند که مانند پروانه ها یا زنبورها روی درختان به راحتی حرکت می کردند و حتی مانند گنجشک ها از درختی به درخت دیگر می روند. این یک تمرین واقعاً جذاب در میان روش های شائولین است که با یک برنامه تمرینی بسیار منحصر به فرد و به ظاهر غیرممکن تکمیل شده است. این تمرین با یک کاسه سفالی بزرگ پر از آب و شاگردی که با یک کوله پشتی سنگین، شاید پر شده با سرب آغشته به خون خوک در حال قدم زدن روی لبه باریکی است آغاز می شود. هنرجو هر روز ساعت ها روی لبه این کاسه قدم می زنند. در بیست و یکمین روز هر ماه، با ملاقه مقدار کمی از این آب برداشته می شود. علاوه بر این، آهن (یا سرب خونی) بیشتری به کوله پشتی اضافه می شود.

در حالی که آب در ابتدا از افتادن و لی لی کردن کاسه جلوگیری می کند، با کاشته شدن از حجم آب، راه رفتن روی لبه آن بدون افتادن در داخل یا بیرون از آن یا واژگون کردنش دشوارتر و دشوارتر می شود. شاگرد باید این کار را تا زمانی ادامه دهد که کوله پشتی در مجموع ۵ جین (۲.۵ کیلوگرم) وزن داشته باشد و کاسه کاملاً خالی باشد. هنگامی که شاگر توانست در این تمرین به مهارت برسد، این فرآیند تکرار می شود، اما کاسه بزرگ سفالی با یک سبد بزرگ حصیری پر از تراشه های آهنی جایگزین می شود. وزن بیشتری به کوله پشتی اضافه می شود و باید تمرین را تا جایی تکرار کرد تا سبد کاملاً خالی شود. این ها تنها دو گام اولیه هستند. روش های آموزشی پیشرفته شامل راه رفتن روی چمن بدون له کردن آن نیز در ادامه خواهد آمد. آموزش های بیشتر دانشی انحصاری است که به صورت شفاهی به نسل های دیگر منتقل می شود. در سال ۲۰۱۴، یک راهب موفق شد بر فراز دریاچه ای روی تخته های تخته چوب در حال غرق شدن به طول بیش از ۱۱۸ متر بدود.

۷- مهارت جیرجیرک طلایی (مِن دان گونگ)

مهارت جیرجیرک طلایی به طور گسترده ای به عنوان “فاق آهنین” نیز شناخته می شود، و شوخی هم نیست. تمرینات اولیه با مدیتیشن طولانی و سخت آغاز می شود که هدف آن خالی کردن ذهن فرد از تمام ناخالصی ها و اضطراب است تا برای یک شکنجه واقعی در آینده نزدیک آماده شود. معیار این تمرین ذهنی که بسیار به نظر می رسد، این است که پس از آن فرد بتواند به صورت یکهویی در حین مدیتیشن، نعوظ کند – اما این کار باید با متمرکز کردن نیروی شی (Qi یا ژی) بر پایه ناف، نه با داشتن افکار نامناسب صورت گیرد. از اینجا، آموزش حساسیت زدایی آغاز می شود. در این روش باید به آرامی به بیضه خود ضربه زد و آن ها را تکان داد، هزاران بار. هنگامی که این کار دیگر دردناک نیست، آموزش به روش های ترسناک تری ارتقا می یابد که می تواند شامل آویزان کردن توپ های فلزی از بیضه، مشت، لگد و حتی ضربه زدن با سلاح های سرد به طور مستقیم به بیضه باشد.

برخی از راهبان حتی طناب هایی را به دور بیضه های خود می بندند و وزنه های سنگی بزرگی را در میان مزارع می کشند تا بر این مهارت مسلط شوند. با درمان دقیق و ماساژ درمانی بافت، می توان آسیب به سلامت باروری را کاهش داد اما ضرورتاً از این آسیب جلوگیری نمی شود. شاید عجیب به نظر برسد اما این تکنیک می تواند با خانواده گسترده تری از تکنیک های آهنی ترکیب شود تا تمام نقاط ضعیف بدن را تقویت کند. این تمرینات می تواند سطح خارجی بدن یک راهب را به طور یکنواخت در برابر ضربه ها انعطاف پذیر کند. قدرت لازم برای رسیدن به مهارت جیرجیرک طلایی واقعاً قابل توجه و باورنکردنی است.

۶- ترفندی که واقعیت را فاش می کند (جیه دی گونگ)

این تکنیک در بطن خود مجموعه ای از پرش ها و پشتک واروهای دشوار و تاکتیکی است. سقوط رو به پایین روی یک کف سنگی بدون ذره ای ناراحتی یا درد، پشتک زدن هایی که ستون فقرات را خم و راست می کنند و حتی مانورهایی که دانش آموز را از روی زمین بلند می کنند، گام هایی در مسیر تسلط بر این تکنیک هستند. هنگامی که فرد به این “هجده پشتک وارو” مسلط شد، ممکن است به ۶۴ پشتک وارو پیچیده تر (و خطرناک تر) دیگر نیز دست یابد. استادان بزرگ شائولین که در این تکنیک به مهارت کامل رسیده اند می توانند تعداد بی پایانی پشتک وارو را به اشکالی بی پایان انجام دهند. گفته می شود این کار نه تنها باعث تقویت نیروی شی شود، بلکه پوست، استخوان ها و ماهیچه ها نیز قوی تر می شوند.

۵- حلقه زدن دست به دور یک درخت (بائو شو گونگ)

یک شاگرد به یک شریک تمرینی غیرمعمول برای این تمرین نیاز دارد، یک درخت کاملاً بالغ. این تمرین به اندازه کافی ساده است؛ دست های خود را دور درخت بپیچید و بکشید تا انرژی شما کاملاً تمام شود.پس از سال اول، پیشرفت خود را نشان می دهد. اولین قدم برای مهارت در این حرکت، توانایی تکان دادن چند برگ درخت است. یک سال دیگر برای تکان دادن برگ های درخت توسط شاگردان باید بگذرد، با همان شدت و بدون توقف. شاگرد شائولین باید در طول زندگی خود این تمرین را ادامه دهد و تنها زمانی به استادی کامل در این حرکت می رسند که درخت را به طور کامل ریشه کن کند. حتی درختان کوچک مورد استفاده برای این آموزش نیاز به نیروی عظیم و مداوم در طول سال ها برای از بین بردن ریشه ها دارند. حتی درخت های کوچکی که برای این تمرین استفاده می شوند نیز به نیروی بسیار زیاد و دائمی نیاز دارند که طی سال ها رفته رفته یک درخت را در قسمت ریشه ضعیف کرده و در نهایت بیرون می آورند. اگر یک استاد در این تمرین حریف خود را همانند آن درخت در آغوش بگیرد، آسیب کشنده ای به آن وارد خواهد کرد.

۴- سر آهنین (تای تو گونگ)

بی دلیل نیست که ضربه زدن به سر در ورزش هایی مانند هنرهای رزمی ترکیبی ممنوع است – و آن هم خطر آسیب های مغزی کشنده. با این حال تکنیک شائولینی مشهور به «سر آهنین» نه تنها این نوع ضربات را توصیه می کند بلکه آن ها را به عنوان یک رژیم تمرینی منظم تجویز می نماید. شاگردان شائولین استخوان های پیشانی، استخوان های گیجگاهی و بالای جمجمه را تا استحکامی در حد ابر انسان ها تقویت می کنند، به طوری که با استحکام سنگ برابری می کند. هدف بسیار ساده است: اشیاء مختلف را به سرتان بکوبید و سرتان را به اشیاء و به آرامی و طی سال ها استخوان های جمجمه شما تقویت می شود. در اثر ده ها شکستگی ریز، همراه با ترمیم و تکرار، استخوان ها نسبت به فشار تغییر شکل می دهند و می توانند فوق العاده انعطاف پذیر شوند. اما این توانایی می تواند سال ها به طول بینجامد و هر بار ریسک آسیب مادام العمر وجود دارد.

اولین رژیم تمرینی پایه توصیه شده در روش شائولین شامل پیچیدن سر فرد در پارچه ای ابریشمی و کوبیدن آرام سر به دیوار سنگی است. پس از یک سال، شاگرد شائولین چند لایه از پارچه ابریشمی را برمی دارد و این فرآیند را حداقل به مدت ۱۰۰ روز ادامه می دهد؛ پس از آن، ابریشم به طور کامل برداشته می شود. از اینجا به بعد شاگردان با روش های شدیدتری تمرین خواهند کرد، مانند اینکه جمجمه های خود را برای ساعت ها به هم بکوبند، بلوک های یخ زده بالای سر خود را بشکنند، و حتی در حالت ایستاده بخوابند. تمرین ها و تکنیک های خاص برای تقویت شقیقه ها، دهان و چشم ها نیز این تکنیک را دنبال می کنند. در یک نمونه نادر، یک راهب شائولین یک مته الکتریکی را به مدت ۱۰ ثانیه روی شقیقه خود تحمل کرد، بدون اینکه آسیبی ببیند.

۳- تکنیک گاو آهنین (تای نیو گونگ)

آموزش تکنیک گاو آهنین، در ابتدایی ترین سطح، با خراشیدن شکم خود فرد آغاز می شود. افراد روز و شب، در ابتدا با انگشت و کف دست و سپس تیغ این کار را انجام می دهند. این کار در حین تمرین و استراحت انجام می شود. پس از سخت شدن کافی پوست، فرد به مرکز ضربه می زند و به خراشیدن شکم و عضلات مورب شکمی با چاقو ادامه می دهد. هنگامی که ضربات دیگر درد ایجاد نمی کنند، از چکش استفاده می شود. این چکش ابتدا چوبی بوده و به تدریج جای خود را به چکش آهنی می دهد. یک راهب بی حرکت می ایستد و شاگردان دیگر با چکش های آهنی ضربات محکمی به شکم او وارد می کنند – این کار تا مدتی نسبتاً طولانی ادامه خواهد داشت. روش های آموزشی پیشرفته تری مانند “زدن زنگ” وجود دارد که در آن یک راهب ضربات وارده از یک کنده ضربه زننده به وزن صدها کیلوگرم را جذب می کند. گفته می شود که استادان این تکنیک قادر خواهند بود ضربات، بریدگی ها، خراش ها و حتی چاقو زدن به شکم را بدون حتی یک خراش تحمل کنند – حتی توانایی مقاومت در برابر ضربات وارد شده توسط راهبان باتجربه را نیز دارند.

۲- روش مدیتیشن یک انگشت چان (یی ژی چان گونگ)

پس از ۴۰ سال آموزش و مراقبه شدید شائولین، شی هی زی به سراسر کشور سر زده، از تمام صومعه ها در استان های شمالی و جنوبی بازدید کرد و هیچ کس قادر به غلبه بر او نبود. این افسانه ادعا می کند که این پیروزی ها به خاطر این تکنیک بوده است. در همان ابتدا که شی هی زی شروع به تمرین کرد، او وزنه ای را از شاخه درختی در مسیری که هر روز طی می کرد آویزان کرد. هر بار که از کنار این وزنه می گذشت، انگشتش را به درون آن فرو می برد – از حداکثر فاصله ممکن، نوک انگشتانش به سختی روی سطح می ایستاد. در نتیجه وزنه تاب می خورد. پس از سال ها تکرار این کار و مدیتیشن مداوم، او کشف کرد که وقتی انگشتش را به سمت وزنه پرتاب می کند، حتی اگر به طور فیزیکی به وزنه دست نزند، این وزنه تاب می خورد.

بعد از آن، این راهب مدیتیشن می کرد و همزمان با انگشت به لامپ ها ضربه می زد. در ابتدا تنها شعله دچار نوسان می شد، اما او ساعت ها این تمرین را ادامه می داد. به زودی او توانست شعله را خاموش کند. شی صفحات کاغذی را در اطراف لامپ قرار می داد و گفته می شود که توانسته کاغذ را سوراخ کرده و شعله را از فاصله دور خاموش کند. او پس از ۱۰ سال تکرار این تمرین، صفحات کاغذی را با صفحات شیشه ای جایگزین کرد. هنگامی که توانست بدون شکستن شیشه آتش را خاموش کند، به هدف خود رسید.

۱- انگشت الماس (یا ژی جین گانگ فا)

راهب هال – تانک در جوانی به شیکاگو رفت و در آنجا مهارت خود را نشان داد: ایستادن روی یک انگشت – تمام وزن بدنش را روی انگشت اشاره اش تحمل کرد. ماهیچه های ضعیف در انگشت سبابه باید له می شدند و استخوان ها باید تحت فشار خرد می شدند. این یک شاهکار شگفت انگیز برای یک مرد جوان است، اما چیزی که این توانایی را واقعاً باورنکردنی می کند این است که راهب مذکور این مهارت را بیش از ۵۰ سال بعد مستند کرد. نزدیک به ۹۰ سالگی، راهب افسانه ای هال – تانک توانست مهارت باورنکردنی یک انگشتی خود یعنی انگشت الماس را تکرار کند. ژست او در طول این کار به طرز نفسگیری آرام و بدون زحمت و تنش است – عمیق در مدیتیشن، او به طرز بی نقصی روی نوک انگشتش تعادل برقرار می کند. تا مرگش در سال ۱۹۸۹، او هنوز هم تنها مردی بود که می توانست این تکنیک را انجام دهد. این راهب افسانه ای با اینکه اکنون مرده است، نمایشی نادر و مستند از مهارت شائولین و دریچه ای جذاب به درون دنیای شائولین ارائه کرد.