پس از پایان جنگ کره در سال ۱۹۵۳، شبه‌جزیره کره به دو بخش تقسیم شد؛ یک منطقه غیرنظامی مرز میان دو کشور جدید کره شمالی و کره جنوبی را تشکیل داد. از آن زمان تاکنون، دو کشور مسیرهای متفاوتی را طی کرده‌اند. کره جنوبی به یک دموکراسی پررونق و یکی از قطب‌های اقتصادی جهان تبدیل شده است، در حالی که کره شمالی به عنوان یکی از منزوی‌ترین کشورهای دنیا شناخته می‌شود، جایی که یک حکومت کمونیستی بر مردمی فقیر با اقتصادی بسته حکمرانی می‌کند. تفاوت‌های میان این دو کشور در برخی موارد کاملاً آشکار است و در برخی موارد کمتر به چشم می‌آید.
نام رسمی دو کشور
اگرچه به طور رایج این دو کشور با نام‌های کره شمالی و کره جنوبی شناخته می‌شوند، اما هر یک نام رسمی خود را دارند. کره جنوبی به عنوان جمهوری کره (Republic of Korea) شناخته می‌شود و کره شمالی نام جمهوری دموکراتیک خلق کره (Democratic People’s Republic of Korea) را دارد.
این تفاوت در مراسم افتتاحیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس جلب توجه کرد؛ جایی که مجریان برنامه در هر دو زبان فرانسوی و انگلیسی، به اشتباه کره جنوبی را «جمهوری خلق دموکراتیک کره» نامیدند، که هم نام اشتباهی بود و هم ترتیب واژه‌ها نادرست بود. بعداً سازمان‌دهندگان از این اشتباه عذرخواهی کردند.
جنگ کره و پیامدهای آن
جنگ کره بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳ میان کره شمالی و کره جنوبی رخ داد. این جنگ ساختار شبه‌جزیره کره را برای همیشه تغییر داد. در نهایت، توافقنامه آتش‌بس کره در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ امضا شد که به درگیری‌های نظامی پایان داد و به نوعی صلح شکننده‌ای را برقرار کرد. با این حال، هیچ پیمان صلح رسمی میان دو طرف امضا نشد و در نتیجه، شبه‌جزیره کره همچنان از نظر فنی در حالت جنگ باقی مانده است.
مسیرهای متفاوت
پس از پایان جنگ، مسیرهای سیاسی و اقتصادی دو کشور کاملاً متفاوت شد. کره جنوبی با برگزاری انتخابات آزاد و چرخش قدرت، به یک دموکراسی کامل تبدیل شده و یکی از پیشروترین کشورهای دموکراتیک آسیا به شمار می‌رود.
در مقابل، کره شمالی تحت رهبری سلسله کیم و بر اساس ایدئولوژی جوچه (سیاست اتکا بر خود) اداره می‌شود. این ایدئولوژی به معنای وابستگی کامل به خود و جدایی از جهان است که رهبری شبه‌الهی کیم‌ها آن را هدایت می‌کنند.
جمعیت
کره جنوبی با جمعیتی حدود ۵۱.۷ میلیون نفر به یکی از پرجمعیت‌ترین کشورهای آسیا تبدیل شده است. پایتخت این کشور، سئول، شهری پرجنب‌وجوش و پیشرفته است که جمعیتی بالغ بر ۹.۹ میلیون نفر دارد و به عنوان یکی از بزرگترین مراکز اقتصادی و فرهنگی دنیا شناخته می‌شود.
در مقابل، کره شمالی جمعیتی حدود ۲۶.۵ میلیون نفر دارد. پایتخت این کشور، پیونگ‌یانگ، با جمعیت تقریبی ۳.۱۸ میلیون نفر به عنوان بزرگترین و مهم‌ترین شهر این کشور شناخته می‌شود. برخلاف سئول، پیونگ‌یانگ یک شهر کاملاً بسته و تحت کنترل دولت است.
اقتصاد و صنعت
کره جنوبی یک اقتصاد پیشرفته و مدرن دارد. صنعت این کشور شامل تولید خودرو، لوازم الکترونیکی، و همچنین صادرات فرهنگی مثل فیلم‌ها، سریال‌ها و موسیقی کی‌پاپ است. به عنوان مثال، شرکت‌هایی مانند سامسونگ و هیوندای از برجسته‌ترین تولیدکنندگان محصولات الکترونیکی و خودرو در جهان به شمار می‌روند. همچنین، صنعت گردشگری این کشور نیز رشد قابل توجهی داشته است.
در سوی دیگر، کره شمالی اقتصادی کاملاً متمرکز دارد. تولیدات صنعتی این کشور شامل فولاد، ماشین‌آلات سنگین و کشتی‌سازی است. اگرچه کره شمالی نیز برخی کالاهای الکترونیکی تولید می‌کند، اما بیشتر صادرات این کشور به مقصد چین است. برخلاف کره جنوبی، کره شمالی در زمینه‌های فناوری و گردشگری بسیار محدودتر عمل می‌کند.
زبان
در کره جنوبی، زبان رسمی پیو‌جونو (Pyojuneo) یا زبان استاندارد کره‌ای است که از الفبای «هانگول» استفاده می‌کند. هانگول در سال ۱۴۴۳ میلادی توسط پادشاه سجونگ کبیر از دوران سلسله چوسون ایجاد شد.
در کره شمالی، زبان رسمی مونهوآئو (Munhwao) است. این زبان نیز نسخه‌ای از زبان کره‌ای است، اما در سال ۱۹۶۶ توسط کیم ایل سونگ، بنیان‌گذار کره شمالی، اصلاح شد تا اصطلاحات و واژه‌های خارجی (مانند انگلیسی، ژاپنی و روسی) از آن حذف شود. این اصلاحات به منظور حفظ «خلوص» زبان و فرهنگ کره‌ای انجام شد.
واحد پول
واحد پول رسمی کره جنوبی «وون کره جنوبی» (KRW) است که به‌عنوان ارز ملی این کشور استفاده می‌شود. این واحد پول با نماد ₩ شناخته می‌شود و در اقتصاد پررونق و مدرن این کشور، یکی از ارزهای مهم آسیایی به شمار می‌آید.
در کره شمالی نیز واحد پول رسمی «وون کره شمالی» (KPW) است که به عنوان واحد رسمی در مبادلات داخلی استفاده می‌شود. ارز کره شمالی اما به دلیل محدودیت‌های اقتصادی و تجاری، بسیار بسته و تحت کنترل شدید دولت قرار دارد و در مقایسه با واحد پول کره جنوبی ارزش بسیار کمتری دارد.
زندگی روزمره و تفریحات
در کره جنوبی، اینترنت و تکنولوژی به طور گسترده در دسترس هستند و مردم می‌توانند به‌راحتی از تلفن‌های هوشمند و اینترنت استفاده کنند. از نظر فرهنگی نیز کره جنوبی به‌عنوان «هالیوود شرق» شناخته می‌شود و صنایع سرگرمی، فیلم و موسیقی آن تأثیر جهانی دارند.
اما در کره شمالی، دسترسی به اینترنت به شدت محدود است و فقط افرادی خاص مثل مقامات دولتی یا کسانی که در بخش‌های آموزشی کار می‌کنند، اجازه استفاده از اینترنت دارند. حتی سبک پوشش و نوع سرگرمی‌ها نیز توسط دولت کنترل می‌شود. مثلاً پوشیدن شلوارهای تنگ، دامن‌های کوتاه و مدل‌های موی خاص در کره شمالی ممنوع است.
قدرت نظامی
از نظر نظامی، کره جنوبی یکی از قدرتمندترین ارتش‌های جهان را دارد و در شاخص قدرت نظامی جهانی در رتبه پنجم قرار دارد.
کره شمالی نیز ارتش بزرگی دارد و درصد زیادی از جمعیت این کشور به خدمت نظامی مشغول هستند، به طوری که ارتش کره شمالی دومین ارتش بزرگ جهان از نظر تعداد نیروهای فعال محسوب می‌شود.
بدون نظر