جون هام برای بازی در نقش «دان دریپر» در سریال مد من (Mad Men) شهرت پیدا کرد، اما پیش از آن برای گذران زندگی خود مشکلات زیادی داشت.
هام در مصاحبه اخیر خود گفته است:
در مقطعی از زندگیام، به صاحبخانهام در لسآنجلس حدود هفت یا هشت ماه اجاره بدهکار بودم که به نحوی او را راضی کردم. به او گفتم: «بالاخره اجاره را بهت میدهم. مطمئناً پولش را دارم».
وضعیت مالی هام به قدری وخیم بود که در طول دهه ۹۰ از تماسهای طلبکارانش طفره میرفت.
هام اولین نقشهای بازیگری حرفهای خود را در اوایل دهه ۲۰۰۰ با حضور در برنامههای تلویزیونی مانند «پراویدنس» و یک نقش فرعی در فیلم گاوچرانهای فضا (Space Cowboys) کلینت ایستوود به دست آورد. اما موفقیت بزرگ او زمانی اتفاق افتاد که نقش اصلی سریال مد من شبکه AMC را به دست آورد که در دهه ۶۰ نیویورک و در یک آژانس تبلیغاتی خیالی اتفاق میافتد.
مد من در سال ۲۰۰۷ پخش شد و هام برای بازی در نقش دان دراپر، مدیر اجرایی تبلیغات، هشت نامزدی جایزه امی به دست آورد و در نهایت در سال ۲۰۱۵ جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در یک سریال درام را برد. او همچنین برای کارهای کمدی خود در سریال ۳۰ راک (۳۰ Rock) شبکه NBC نیز نامزد جایزه امی شد.
اما پیش از آن همه تحسین منتقدان، به مدت سه سال حتی یک نقش بازیگری را به دست نیاورده بود.
من در دوران سریال داوسونز کریک (Dawson’s Creek) وارد بازیگری شدم؛ آن موقع همه چیز درباره پسربچههایی بود که شبیه نوجوانان بودند و من هرگز شبیه به یک نوجوان به نظر نمیرسیدم. بنابراین، در سن ۲۵ سالگی برای بازی در نقش پدرهایشان تست میدادم.
هام در مصاحبهای در سال ۲۰۰۸ گفت که سالها در یک خانه چهارخوابه قدیمی با هماتاقیهای مختلف زندگی میکرد. زن صاحبخانه قبلاً ستاره سریالهای کمدی خانوادگی بود که با او سر مبلغ اجاره خانه کنار میآمد. در همان مصاحبه، هام گفت آنقدر بیپول بوده که به پارکینگهایی که ساعتی ۱.۵ دلار هزینه داشتند، نمیرفت؛ زیرا فقط ۵ دلار در جیبش داشت.
تا سال ۲۰۱۱، چند فصل از مد من گذشته بود و گزارش شد که هام قراردادی سهساله امضا کرده بود که تا پایان مدت قرارداد، به ازای هر قسمت ۲۵۰,۰۰۰ دلار دریافت میکرد.
اما در دورهای که پیشدرآمدها، دنبالهها و بازسازیها رواج داشتند و با وجود دستمزدی که احتمالاً بسیار بالا بود، هام به هالیوود ریپورتر گفت که علاقهای به تکرار نقش خود در مد من ندارد.
من از شیوهای که [این سریال] در زندگیام جا گرفته خوشحالم و دوست دارم که همانجا باقی بماند.
یه کامنتی دادم انگار نرفت.
دوست دوره دبیرستانم که تا امروز هستیم و رفت و امد خانوادگی داریم همینطوری بود.
مستاجر بودن، دیپلم رو تموم نکرد. زمانی که ماها گوشی n83 و k750 داشتیم این دوستم گوشیش ساده بود. از این نوکیاها که معروف به اجر بودن. دوچرخه نمیتونست بخره. درس رو ول کرد رفت سربازی. بعدشم رفت بازار.
و من به توصیه پدرم که بازنشست بانک هست (بخش مالی ) درسمو خوندم. کارشناسی مکانیک و فوق مکاترونیم از خاجه نصیر گرفتم. بعدم سربازی رفتم.
پدرمم اپارتمان داشت و فروخت و الان اومدیم پرند . خودم حدود ۲۸ سالمه. یکساله نامزد کردم ولی نمیتونم عروسی کنم. مسئول خط و اتوماسیون هستم.plc برنامه مینویسم. گاهی هم سرویس اسانسور انجام میدم. دامدم ماهی ۱۲ میلیونه. یدونه کویر موتور ۱۲۵ سی سی دارم از اینجا تا خود باقر شهر میرم میام. هیچی نخورم اخرش ۸ میلیون ماهانه خرج میشه. ولو با پدرم زندگی میکنم. یعنی هیچی نمیمونه که باهاش کاری کنم. شاید فردا نامزدم خسته بشه و بره.
ولی دوستم که درسو ول کرد؟ شاسی بلند زیر پاشه. ایکس۲۲ داره. وسایل اشپزخونش همه مارک و سامسونگه. تو پیروزی اپارتمان خریده. گوشی من الان یه شیائومی چند میلیونه. دوستم ایفون ۱۰۰ میلیونی داره. ۵ ساله عروسی کرده. ۲ تا بچه داره. و من تو حسرت یه عروسی ساده تو خونه مون هستم نه سالن.
یه شب خونشون بودیم داشتن بحث میکردن وسایل اشپزخونه رو نو کنن. چون ۵ سال پیش خریدن قدیمی شده. گفتم یخچالو چند میفروشی؟ گفت ۴۰ تومن. به شوخی گفتم اینو ۴۰ میفروشی چند میخوایی بخری؟ گفت ۱۰۰ تا ۱۵۰.
الکی حیف کردیم عمرمونو.